Του Γιώργου Χρονά
Μια νέα πόλη γεννήθηκε και την βαδίζω. Την βλέπω. Νύχτα μέρα. Νεκρικά στεφάνια στέκουν σε κάθε γωνία. Τα Ενοικιάζεται - Πωλείται, κυριαρχούν.
Ολοι οι τοίχοι, έως τα 2 μέτρα, με γκράφιτι και συνθήματα. Σπασμένα όλα τα κουτιά της κοινής ωφέλειας. Οι κολόνες της ΔΕΗ ξεκοιλιασμένες. Τα οργισμένα παιδιά δεν ξέρουν αν έχει ρεύμα το σίδερο στα χέρια της μητέρας τους στην κουζίνα. Αν μπορεί να σιδερώσει τα παντελόνια. Τα πουκάμισα. Σταθερά μεγάφωνα στις κολόνες στέκουν βουβά κι άλλοτε μας ξεκουφαίνουν. Τα αγάλματα, τα μάρμαρα στα σκαλιά, στη βάση του κουλουροπώλη, στην είσοδο του μετρό σπασμένα. Οι μαρμαρωμένες κουκουβάγιες, στις κολόνες της Ακαδημίας, απουσιάζουν στον κλεφτοπόλεμο με την αστυνομία.
Και μέσα σ' αυτό το σκηνικό, τα νερά του Συντάγματος. Τα κυλιόμενα νερά στα σιντριβάνια στέκουν νεκρά. Σβηστά. Το νερό έπαψε να επιστρέφει στον τρόπο της τεχνητής του ροής.
Κι αν βαδίσεις, ξένε, προς την Ομόνοια, στα γύρω στενά, πλήθη στοιβάζονται όπως στην προκομμουνιστική Κίνα - επί Αγγλων. Η Μικρή Επίδαυρος της στοιχειωμένης Πλατείας, τα σκαλιά της, με θεατές και πρωταγωνιστές, να εναλλάσσονται. Η άλλοτε δοξασμένη, λαϊκή πλατεία, νεκρή. Περνούν σκιές με κουβέρτες που μοιάζουν με σάβανα. Πουκάμισα με σφουγγαρόπανα. Παντελόνια με λάσπη. Διαλυμένα σώματα ανδρών και γυναικών σε δρόμους, πεζοδρόμια.
Το «Νέον», κλειστόν. Το παγωτατζίδικο απέναντι, κλειστόν. Ο φούρνος Κατσέλη, το Goodys, το ίδιο. Το δύο λαμπρά ξενοδοχεία της πλατείας, κλειστά.
Μια σάλπιγγα ηχεί. Και κανείς δεν ακούει.
Η πόλις κοιμάται. Βυθίζεται κάθε μέρα και πιο βαθιά. Και σωπαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου