ΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΤΟΥ ¨ΑΝΤΑΡΣΥΑ¨ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Μπασάρ Α Μ Αμπούλ, Σαμπού Μοχαμάντ Λαμίν, Σαϊντ Μοχαμαντ, Χουρσίντ Ασάμ,Ντριτάν Τσάρα και Ισλάμ Μντ Αμινούλ....

ΣΤΗΝ ΧΛΙΔΗ ΖΟΥΝ ΟΙ ¨ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ¨ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Μετά από τα δύο εκατομμύρια ευρώ που έχουν δαπανηθεί μόνο για τα καύσιμα του πρωθυπουργικού αεροσκάφους επί δέκα μήνες, νέα στοιχεία έρχονται στην δημοσιότητα για τις σπατάλες του κυβερνητικού επιτελείου μέσω των Ενόπλων Δυνάμεων. Ενώ τα μαχητικά δεν έχουν καύσιμα για εκπαίδευση, οι υπουργοί του μνημονίου, αποδεικνύονται λάτρεις της χλιδής, όπως αναφέρεται και σε σημερινό δημόσίευμα της εφημερδίας "Ελεύθερος Τύπος". Π.χ. ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος, χρησιμοποίησε τις, κατ'αυτόν "αντιπαραγωγικές Ένοπλες Δυνάμεις" για να μεταβεί με ελικόπτερο AS-332 Super Puma για τη VIP μετακίνησή του από την Κέα στην Τήνο ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου. Η πτήση του "παραγωγικού" Πάγκαλου κόστισε 17.000 ευρώ. Οι επισκέψεις του υπουργού Εξωτερικών στις Βρυξέλλες είναι συχνές. Τακτικό και το μπουγιουρντί που έρχεται στον ελληνικό λαό και συνήθως είναι κοντά στα 50.000 ευρώ. Χαρακτηριστικά και τα δύο προκλητικά ταξίδια του κ. Δρούτσα εντός και εκτός Ελλάδας. Στο πρώτο ο κ. Δρούτσας αξίωσε το VIP αεροσκάφος να μετακινηθεί από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» προκειμένου να τον μεταφέρει στην Κρήτη. Το ίδιο συνέβη και κατά την επιστροφή. Το βαρύ... πρόγραμμα του υπουργού Εξωτερικών κόστισε 24.000 ευρώ όταν η business μετακίνηση με αεροπλάνο της γραμμής είναι 350 ευρώ. Διπλάσιο και το κόστος του διήμερου ταξιδιού του στο Σεράγεβο τον περασμένο Ιούνιο, αφού το αεροσκάφος EMPRAER Legacy έκανε δύο φορές το δρομολόγιο με επιστροφή. Ο υπουργός Οικονομικών που ασχολείται με τα δισεκατομμύρια του ελλείμματος και του χρέους της χώρας προφανς θεώρησε αμελητέο το ποσό των 145.700 ευρώ (μαζί με τέλη στάθμευσης, κέτερινγκ, οδοιπορικά, διανυκτέρευση προσωπικού=200.000 ευρώ) που κόστισε το ταξίδι του με αεροσκάφος Gulfstream στην Ουάσινγκτον τον Απρίλιο. Επίσης, ο κ. Παπακωνσταντίνου που έχει τακτικό προορισμό τις Βρυξέλλες, δύο μόνον επισκέψεις του στοίχησαν 110.000 ευρώ με συνοδεία 3 και 4 ατόμων αντίστοιχα. Mέσα σε όλα αυτά αξίζει να σημειωθεί η "σεμνή" και σπάνια χρήση των μεταφορικών μέσων της Π.Α. από τη νυν πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας (Ε.Βενιζέλος και Π. Μπεγλίτης). http://gianniotis.blogspot.com/

ΟΙ ΒΙΛΛΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Η «βίλα» της Εκάλης. Η οικία του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου τροφοδότησε πλήθος συζητήσεων, σεναρίων και πολιτικών επιθέσεων

ΒΗΜΑ Κυριακή 4 Μαΐου 2003

Πάνω από μία δεκαετία τα σπίτια των πολιτικών προκαλούν στην Ελλάδα πολιτικές θύελλες. Νωρίτερα ξέραμε μόνο τα παραδείγματα της Δύσης. Ο μακαρίτης ο Μπερεγκοβουά, πρωθυπουργός του Μιτεράν, υπήρξε ο πρώτος αυτόχειρας πολιτικός επειδή δανείστηκε χρήματα από φίλο του επιχειρηματία για να αγοράσει ένα τριάρι στο Παρίσι. Ο συντηρητικός πρώην δήμαρχος της Λυών Μισέλ Νουάρ κατέληξε στη φυλακή για μια βίλα στις Κάννες. Στα καθ' ημάς οι περιπτώσεις παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας. Από τη ροζ βίλα της Εκάλης ως το άσπρο σπίτι των Παπανδρέου στο Ψυχικό και από εκεί στη «βίλα του Τσοβόλα» και στο «δανεικό» διαμέρισμα του κ. Ευ. Μαλέσιου αποδεικνύεται ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή οι κατοικίες των πολιτικών εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται από κάποια «κέντρα» και συμφέροντα είτε για να ξεκαθαριστούν επιχειρηματικοί λογαριασμοί - σύμφωνα με μια εκδοχή - είτε για να πληγούν συγκεκριμένα πρόσωπα και κυβερνητικά σχήματα.

Η κατοικία χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά ως πολιτικό όπλο, διότι πιθανόν στην κοινωνία μας το ιδιόκτητο σπίτι παραμένει η πιο διαδεδομένη φαντασίωση. Ηδη από τον Ζαν Ζακ Ρουσό γνωρίζουμε ότι η Ιστορία ξεκινάει με την ιδιοκτησία. Από τη στιγμή που κάποιος μέτρησε ένα κομμάτι γης και είπε «αυτό είναι δικό μου», ο άνθρωπος μπήκε στον ιστορικό χρόνο. Είτε πλούσιοι είτε φτωχοί, όλοι θέλουμε να βάλουμε το κεφάλι κάτω από το «δικό μας κεραμίδι». Από την αρχή αυτή δεν θα ξεφύγουν οι πολιτικοί μας. Τα «κωλόσπιτα», όπως είχε αποκαλέσει με τη μοναδική του αμεσότητα τη βίλα της Εκάλης ο κ. Ευ. Γιαννόπουλος, πρόσθεσαν πολλούς πονοκεφάλους στους πολιτικούς. Πρόσφατα ο κ. Μαλέσιος έχασε το υπουργείο του για ένα «δανεικό» τριάρι στα Μελίσσια. Τώρα ήρθε η σειρά του κ. Χρ. Πρωτόπαπα να «απολογηθεί» - αδίκως - γιατί θέλει το δικό του κεραμίδι.

Η πιο διάσημη ελληνική σάγκα ιδιόκτητου σπιτιού παραμένει η ροζ βίλα της Εκάλης. Παρά την προτίμησή του στις μονοκατοικίες, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είχε ποτέ δικό του κεραμίδι. Το άσπρο σπίτι που βρίσκεται στο Παλαιό Ψυχικό, επί της οδού Γκύζη 58, είναι μια σεμνή μονοκατοικία 280 τ.μ. που ανήκε στη μητέρα του Σοφία Μινέικο. Παρ' ότι η οικογένεια έμεινε εκεί ως το 1967, όπου και συνελήφθη ο Ανδρέας Παπανδρέου το βράδυ της δικτατορίας, το άσπρο σπίτι του Ψυχικού πουλήθηκε και το Καστρί δεν ανήκε στον πρώην πρωθυπουργό. Κανένας δεν διανοήθηκε ποτέ να πλήξει τον ιδρυτή του ΠαΣοΚ για τα ιστορικά αυτά οικογενειακά σπίτια. Και μόνο όταν η δεύτερη σύζυγός του κυρία Δήμητρα Λιάνη διαμόρφωσε ερήμην του Ανδρέα Παπανδρέου το σχέδιο εγκατάστασης σε ιδιόκτητη και χλιδάτη βίλα στην Εκάλη ξέσπασε το πολιτικό σκάνδαλο.

Η ροζ βίλα έπληξε τον πρώην πρωθυπουργό γιατί συνδυάστηκε με την «ιδεολογία της Ελούντας» και την παρακμιακή χλιδή του περιβάλλοντός του. Πριν από αυτό δεν είχε παρουσιαστεί ανάλογο κρούσμα στο ΠαΣοΚ. Μόνο το 1987 ο μακαρίτης Μένιος Κουτσόγιωργας είχε πάει μια κρουαζιέρα στην Καραϊβική και παραλίγο να πέσει η κυβέρνηση.

«Ροζ βίλα της παρακμής» είχε αποκαλέσει την οικία Παπανδρέου της Εκάλης ο κ. Θ. Πάγκαλος σε μια συνέντευξη που παραχώρησε το 1996 και στην οποία είχε πει μια σοφή κουβέντα: ότι δεν του άρεσε η λογική του πράγματος· ότι δεν καταλάβαινε γιατί ο αρχηγός μιας σοσιαλιστικής παράταξης επέλεξε(;) να ζήσει σε ένα προάστιο όπου ζουν οι πλούσιοι, σε σπίτι νεόπλουτης αισθητικής, και ότι αυτή την επιλογή την έβρισκε εξαιρετικά ενοχλητική. Το ερώτημα του κ. Πάγκαλου, γιατί δηλαδή ένας σοσιαλιστής ή έστω κεντροαριστερός ή απλώς προοδευτικός πολιτικός αισθάνεται την ανάγκη να υιοθετήσει τα εξωτερικά γνωρίσματα και τον τρόπο ζωής της οικονομικής ολιγαρχίας, μιλούσε στην καρδιά μιας μεγάλης μερίδας των οπαδών και ψηφοφόρων του ΠαΣοΚ. Γι' αυτό και το θέμα της ροζ βίλας της Εκάλης έλαβε τεράστιες πολιτικές διαστάσεις.

Τη δεκαετία του '80, αντίθετα, δεν ετίθετο στην πολιτική θέμα με τα πλουσιόσπιτα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έζησε 60 χρόνια σε σπίτια μισθωμένα ή δανεισμένα και αμέτρητα μερόνυχτα σε ξενοδοχεία. Ως το 1951 που παντρεύτηκε ζούσε στο ίδιο δωμάτιο του ξενοδοχείου «Αθηνών», γωνία Σταδίου και Κοραή. Κατά την πρώτη πρωθυπουργία του το σπιτικό του ήταν σε μια πολυκατοικία της οδού Καρνεάδου, στο Κολωνάκι, ένα λιτό διαμέρισμα που δεν σήκωνε «μεγάλη ζωή», πολυπρόσωπες συγκεντρώσεις και δεξιώσεις. Στη μεταπολίτευση έμενε σε ένα τριάρι στον τέταρτο όροφο της άσπρης πολυκατοικίας στην οδό Ηρώδου Αττικού που είχε νοικιάσει από τον επιχειρηματία Λεβέντη. Και μόνο προς το τέλος της καριέρας του έχτισε το μεγάλο σπίτι της Πολιτείας, χωρίς χλιδή και επιδεικτική διακόσμηση.

Τα σπίτια στην οικογένεια Καραμανλή αποτελούν εξάλλου ιστορική παρακαταθήκη με ισχυρούς συμβολισμούς και όχι τεκμήρια πλουτισμού. Γι' αυτό επέλεξε να τα κληροδοτήσει ο ιδρυτής της ΝΔ στα δύο ανίψια που φέρουν το όνομά του. Το περίφημο σπίτι στην Πρώτη Σερρών κληρονόμησαν εξ αδιαιρέτου οι δύο ανιψιοί Καραμανλή και το 1/3 της οικίας στην Πολιτεία που ανήκει στον ιδρυτή της ΝΔ το άφησε στον κ. Κ. Καραμανλή, αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Χρειάστηκε να φτάσουμε στην άκρως πολωτική δεκαετία του '90 για να χρησιμοποιηθεί το εξοχικό του κ. Κ. Μητσοτάκη στο Ακρωτήρι Χανίων, «η βίλα με τους σαράντα καμπινέδες», όπως υπερβολικά και αναληθώς απεκλήθη - ένδειξη πλουτισμού με αδιαφανή μέσα, σύμφωνα με τους καταγγέλλοντες -, ως πολιτικός μοχλός εναντίον της κυβέρνησης της ΝΔ.

Για τα σπίτια τους «χτυπήθηκαν» από τον Τύπο και δύο πολιτικοί που ανήκουν στον αριστερό χώρο. Ο κ. Δ. Τσοβόλας εβλήθη για τη «βίλα στη Βούλα» και η κυρία Μαρία Δαμανάκη για τη «βίλα στον Διόνυσο». Οι «αποκαλύψεις» κρίθηκαν ως πολιτικές επιθέσεις και έληξαν στα δικαστήρια με μηνύσεις και αγωγές. Δεν είχαν απήχηση στην κοινή γνώμη ούτε συνέχεια φυσικά. Ο γνώμονας όμως των επιθέσεων ήταν κοινός από την εποχή της ροζ βίλας· καλώς ή κακώς, στην πολιτική μετρούν τα σύμβολα. Τι δουλειά μπορεί να έχει ένας προοδευτικός πολιτικός που πονάει τον απλό πολίτη με τους πλούσιους και τον τρόπο ζωής τους; ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ Η «λογική της Μυκόνου» χτυπάει δυο φορές

Οι σημερινές «αποκαλύψεις» του εκδότη κ. Γ. Κουρή προκαλούν φουρτούνα στην κυβέρνηση και στον Πρωθυπουργό διότι μας επαναφέρουν στο ίδιο πνεύμα. Πρόκειται για μια πολιτική λογική που πρώτος εισήγαγε προ τριών ετών ο κ. Πάγκαλος με τα «κότερα της Μυκόνου». Ο πρώην υπουργός κατήγγειλε τότε ως πολιτικά απαράδεκτο και κοινωνικά αποκρουστικό τον εναγκαλισμό των πολιτικών με μια ιδιότυπη νεόπλουτη ολιγαρχία που έχει σαν ορμητήριο τη Μύκονο. Οι προεκτάσεις αυτής της πολιτικής λογικής έπληξαν εν έτει 2003 πρώτα τον πρώην υφυπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Μαλέσιο και έφθασαν ως τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Ο κ. Πρωτόπαπας δεν διαθέτει φυσικά «βίλα 1 δισ. στα Βριλήσια» ούτε «βίλα στο Λαύριο». Οι εντυπώσεις όμως παραμένουν και ζητείται λύση.

ΒΙΛΑ ΑΛΕΞΙΑΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΣΤΗΝ ΤΖΙΑ

Η «ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ» ΚΥΡΙΑ ΚΑΙ Ο «ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ»

Καθημερινή 22-11-2009

Η «ρεαλίστρια» και ο «εθνικιστής»

Tου Χρηστου Γιανναρα

Ο απροκατάληπτος πολίτης προσπαθεί, με όσα στοιχεία πληροφόρησης διαθέτει, να λύσει το αίνιγμα: Πόσο πραγματικά «αδέσμευτη», «ανεξάρτητη», «αυτόνομη» και «αυτοκυβέρνητη» είναι η πατρίδα του. Πόσο ο ίδιος, με την ψήφο του, επιβάλλει τις πολιτικές επιλογές του ή πόσο τα πολιτικά του δικαιώματα είναι απλώς διακοσμητικά, ψυχολογικού κυρίως χαρακτήρα. Αν οι πολιτικές αποφάσεις των αρχόντων και οι πολιτικές επιλογές των ψηφοφόρων στη χώρα του επηρεάζονται ή κατευθύνονται, έντεχνα, μεθοδικά, δυσδιάκριτα από τον ξένο παράγοντα.

Αραγε δικαιολογείται ορθολογικά (και όχι ψυχολογικά) ένας τέτοιος προβληματισμός; Γιατί είναι «αίνιγμα» η ελευθερία του λαού και η ανεξαρτησία του πολιτικού βίου στην Ελλάδα, ακόμα σήμερα, γιατί δεν είναι οι συμπλεγματικές φοβίες, ο σχεδόν ηδονικός (αυτοδικαιωτικός) ρόλος του θύματος, που παρασύρουν τον Ελληνα συνεχώς στην ενασχόληση με «συνωμοσιολογίες» και φαντασιώσεις «έξωθεν απειλών»;

Κάποιες ψύχραιμες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα θα μπορούσαν να είναι οι ακόλουθες:

Η πλειονότητα των σημερινών Ελλήνων (τουλάχιστον όσων ξεπερνούν τα σαράντα χρόνια) έχουν ακόμη ζωντανά στην ακοή τους τα συνθήματα του μεγάλου λαϊκού ξεσηκωμού το 1981: «Η Ελλάδα στους Ελληνες!» φώναζε τότε στις λαοσυνάξεις ο Ανδρέας Παπανδρέου, «Οχι πια υποταγή σε ξένα κέντρα αποφάσεων!», «Θέλουμε περήφανη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική»! Μάλλον δεν υπήρχε τότε Ελληνας (ψηφοφόρος ή όχι του αμοραλιστή δημεγέρτη) που να μην αναγνώριζε σε αυτά τα συνθήματα την επιβεβαίωση ιστορικών εμπειριών του. Ούτε τόλμησαν ποτέ οι σημερινοί τάχα προοδευτικοί Διεθνιστές να χλευάσουν τον Ανδρέα για «εθνικιστή», «Ελληνάρα», «μαξιμαλιστή πατριώτη».

Ο απροκατάληπτος πολίτης γνώριζε τότε, γνωρίζει και τώρα τα προφανή: Οτι η Ελλάδα έχει ακόμα κάποια, μικρή ή μεγάλη, στρατηγική σημασία. Επομένως είναι αυτονόητο (ίσως και φυσιολογικό για τις διεθνείς αναμετρήσεις ισχύος), κράτη που επιδιώκουν ηγετικό ρόλο στον διεθνή στίβο ή ρόλο περιφερειακής υπερίσχυσης να θέλουν να υποτάξουν και την ελληνική πολιτική στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Φυσικό να προσπαθούν να προσεταιριστούν, να εξαγοράσουν, να εκβιάσουν στην Ελλάδα κυβερνήσεις, κόμματα, πολιτικούς, κρατικά στελέχη, εφημερίδες και κανάλια για να προωθήσουν δικές τους βλέψεις και στρατηγικές. Είναι εντελώς ηλίθιο να τους κατακρίνουμε, να βλαστημάμε τον «ξένο παράγοντα» επειδή φροντίζει τα συμφέροντά του, όταν ξέρουμε καλά ότι η αποτελεσματικότητα των φροντίδων του είναι συνάρτηση των δικών μας αντιστάσεων. Που αποδείχνονται κατά κανόνα ανύπαρκτες.

Αν εξαιρέσει κανείς την επιβολή και υποβολή που φαίνεται πως ασκούσε η φυσική παρουσία του Ελευθέριου Βενιζέλου στους αλλοεθνείς συνομιλητές του· το «Οχι» του Ιωάννη Μεταξά στους Ιταλούς· την επίδειξη πυγμής από τον πρεσβύτερο Καραμανλή με την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ· και το «Οχι» στο Σχέδιο Ανάν του Τάσσου Παπαδόπουλου – το υπόλοιπο της νεότερης πολιτικής ιστορίας του Ελλαδισμού μάλλον κυριαρχείται από τις συμπλεγματικές συμπεριφορές σπιθαμιαίων αναστημάτων. Οι σπιθαμιαίοι ή φοβούνται τους «ισχυρούς της γης» και τους θρασείς γειτόνους, που θα μας «συντρίψουν» αν διανοηθούμε να αντιταχθούμε στις στρατηγικές τους, ή εκλιπαρούν σαν λακέδες τους ίδιους αυτούς, για να κερδίσουν την εύνοιά τους και να προωθηθούν με τη βοήθειά τους σε θέσεις επιφανείς του ελλαδικού πολιτικού συστήματος. Κανένας όμως ποτέ πολιτικός δεν τεκμηρίωσε τις φοβίες ή τον λακεδισμό του με ορθολογική πολιτική ανάλυση των «συμφορών» που μας αναμένουν αν ασκήσουμε την ανεξαρτησία μας με αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια.

Αυτό πάντως που θα θέλαμε οι πολίτες να μπορούσαμε να εντοπίσουμε σαφέστερα είναι οι μέθοδοι και οι συγκεκριμένες πρακτικές με τις οποίες ο «ξένος παράγων» πετυχαίνει να παρεμβαίνει αποφασιστικά στον πολιτικό μας βίο. Και η επίκαιρη περίπτωση της εκλογής νέου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης» μοιάζει να προσφέρει αποκαλυπτικές ευκαιρίες για έναν τέτοιο εντοπισμό. Το ενδιαφέρον του «ξένου παράγοντα» για την προώθηση συγκεκριμένης υποψηφιότητας πρέπει να συναρτάται με τόσο καίρια συμφέροντά του στην περιοχή, ώστε η έλλειψη ψυχραιμίας να γυμνώνει την παρέμβασή του και από στοιχειώδη προσχήματα.

Εχει μία κυρίως δυνατότητα ο «ξένος παράγων» να καθορίσει αυτός το εσωκομματικό εκλογικό αποτέλεσμα: Εχει τον εκφοβισμό. Να πείσει τους αποδεδειγμένα ευπτόητους Ελλαδίτες ότι οι απόψεις των υποψήφιων αρχηγών της Ν.Δ. για την εξωτερική πολιτική ενδιαφέρουν άμεσα εταίρους και συμμάχους – επομένως, «μην παίζετε μαζί μας»! Κατατίθεται ωμά ότι οι σημαντικές ξένες πρωτεύουσες θεωρούν «ρεαλίστρια» (με διάθεση συμβιβασμού) την κ. Θεοδώρα Μητσοτάκη και «εθνικιστή» τον κ. Αντώνη Σαμαρά. Και υπογραμμίζεται πως, αν από τους χαρακτηρισμούς αυτούς κάποιος συμπεράνει ότι εταίροι και σύμμαχοι θα προτιμούσαν τη «ρεαλίστρια», δεν θα έχει άδικο. «Ο ρεαλισμός και η αναζήτηση λειτουργικών λύσεων μέσω συμβιβασμών» καθιστούν την υποψηφία «ελκυστική» στον ξένο παράγοντα. Ενώ «ο πατριωτικά φορτισμένος λόγος του υποψηφίου» ενοχλεί εταίρους και συμμάχους.

Ποτέ ώς τώρα δεν λέχθηκαν τα πράγματα καθαρότερα. Οι λέξεις «εθνικιστής», «ρεαλισμός μέσω συμβιβασμών», η απερίφραστη και κυνική, δίχως προσχήματα «προτίμηση εταίρων και συμμάχων» για τη Θεοδώρα Μητσοτάκη, ο εκνευρισμός τους για τον «πατριωτικά φορτισμένο λόγο, ιδιαίτερα στο παρελθόν»(!) του Σαμαρά, φωτίζουν αποκαλυπτικά τον ρόλο που θέλει να διαδραματίζει ο ξένος παράγων στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση. «Εταίροι και σύμμαχοι», υπέρμαχοι στα λόγια της δημοκρατίας και των ελευθεριών, απαιτούν να χειρίζονται την Ελλάδα σαν προτεκτοράτο.

Είναι περισσότερο από φανερό: Θέλουν επειγόντως «λύσεις» στο Κυπριακό, στο Σκοπιανό, στη διανομή του Αιγαίου, στο μειονοτικό της Θράκης. Ισως πιστεύουν ότι εξασφάλισαν δικό τους τον πρωθυπουργό και τον αναπληρωτή του στο υπουργείο Εξωτερικών – και τους δυο «με διάθεση λειτουργικών συμβιβασμών». Δεν θα ανεχθούν έναν «εθνικιστή» αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να τους χαλάσει τη μαγιονέζα.

Για πρώτη φορά, το αποχαυνωμένο, είκοσι χρόνια τώρα, άσκεπτο και δίχως κριτικά αντανακλαστικά ποιμνιοστάσιο των οπαδών της Ν.Δ. δέχεται τόσο ισχυρή πρόκληση πολιτικής αφύπνισης. Θα καταλάβουν, τουλάχιστον τώρα, ότι η επιλογή κόμματος διαφέρει από την προτίμηση ποδοσφαιρικής ομάδας και η επιλογή κομματικού αρχηγού έχει συνέπειες για τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους;

Το όνομα του Ελληνα στον διεθνή στίβο θα απηχεί αξιοπρέπεια και υψηλή καλλιέργεια ή θα παραπέμπει σε «προοδευτικό» ραγιαδισμό εξαργυρωμένης με υποτέλεια πλασματικής ευζωίας;

Η ΝΕΦΕΛΟΒΑΣΙΑ ΤΗΣ ΝΔ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ

Καθημερινή 29-11-2009

Tου Χρηστου Γιανναρα

Το άγχος μετασχηματίζεται σε φόβο. Η ελλαδική κοινωνία έχει κάθε λόγο να φοβάται. Δεν ξέρουμε πώς θα βγει ο χειμώνας. Αν το κράτος θα κηρύξει «στάση πληρωμών», αδυναμία να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, δανειστές, προμηθευτές. Αν θα μπορέσουν να συνεχίσουν τη λειτουργία τους νοσοκομεία, συγκοινωνίες, ύδρευση, ηλεκτροδότηση. Αν οι απεγνωσμένοι αρχίσουν να λεηλατούν μαγαζιά, αν ο νόμος της ζούγκλας και το έγκλημα μετατρέψουν τη ζωή σε εφιάλτη.

Ο φόβος αναδύεται από τα ψηλαφητά στον καθημερινό βίο δεδομένα χρεοκοπίας της ελλαδικής οικονομίας, τη συνακόλουθη (ή αιτιώδη της χρεοκοπίας) ατιμωρησία της κερδοσκοπίας και φαυλότητας, τη συνεχή επίταση πρωτογονισμού των συμπεριφορών που κάνουν βασανιστική την καθημερινότητα. Ομως, τίποτε από αυτά δεν μοιάζει να απασχολεί τους προφανέστατα ενόχους για το εφιαλτικό αδιέξοδο: τους επαγγελματίες της εξουσίας και τις αμιγώς συμφεροντολογικές συντεχνίες τους, τα κόμματα. Αυτούς, το μόνο που τους κόφτει, ακόμα και μέσα στον πάταγο της οικονομικής κατάρρευσης, είναι η ετικέτα που θα ξεγελάσει μικρονοϊκούς ψηφοφόρους: ποιος δικαιούται να διεκδικεί τον (ανύπαρκτο) «μεσαίο» χώρο: η «κεντροδεξιά» ή η «κεντροαριστερά», οι «φιλελεύθερες» ή οι «σοσιαλιστικές» φιοριτούρες;

Οι άνθρωποι είναι άρρωστοι, πάσχουν από σαφέστατη απώλεια επαφής με την πραγματικότητα. Ή αλλιώς, μας εμπαίζουν απροσχημάτιστα. Προσπαθούν να παρασύρουν τους αφελείς εκτός πραγματικότητας, να μετράνε ουτοπίες με τη μεζούρα: πόσο «δεξιά» ή πόσο «κεντρώα» είναι η «κεντροδεξιά», πόσο λιγότερο «κεντρώα» από την «κεντροαριστερά»! Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, η κριτική της για τα όσα παρέλαβε, η «αυτοκριτική» της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την εκλογική συντριβή της, η ρητορική των υποψηφίων για την αρχηγία στη Ν.Δ., όλα λόγια άσχετα με οποιαδήποτε ανάλυση πραγματικών αιτίων της κρατικής χρεοκοπίας, της κοινωνικής διάλυσης, της απειλούμενης καταστροφής.

Ο πρωθυπουργός έσπευσε, από την πρώτη μέρα, να υποκαταστήσει τις επαγγελίες του για πολιτικές καινοτομίες με τεχνάσματα εντυπωσιασμού: Μετονόμασε υπουργεία προτού να σχεδιάσει την αναδιάρθρωση αρμοδιοτήτων, προκαλώντας πελώρια σύγχυση στην έτσι κι αλλιώς αναποτελεσματική κρατική λειτουργία, με κατάληξη να αναδειχθούν και επισήμως απράγμονες τεράστιος αριθμός υπαλλήλων. Προέχουν οι εντυπώσεις, όχι η πολιτική. Και με τη λογική των «εφφέ» προκήρυξε την ελεύθερη υποβολή υποψηφιοτήτων για το κατ’ εξοχήν πολιτικό λειτούργημα στη δημόσια διοίκηση: τις θέσεις των γενικών γραμματέων στα υπουργεία. Είπαμε, το μόνο που ενδιαφέρει τους πολιτικούς είναι ο φενακισμός των αφελών, όχι να συνεγείρουν κοινωνική δυναμική μήπως και αναχαιτιστεί ο εφιάλτης.

Ακόμα πιο οδυνηρή πρόκληση: η κενολογία και αδιαφορία για το αδιέξοδο της χώρας στο προεκλογικό κουκλοθέατρο της Ν.Δ.: Δεν ενδιέφερε κανέναν, ήταν ολοφάνερο, η ποιότητα των υποψηφίων, ο δείκτης ευφυΐας του καθενός, το τι κατόρθωσε ώς τώρα στην πολιτική ή πόση ανικανότητα και φαυλότητα επέδειξε. Καμιά πραγματιστική ανάλυση, ούτε ίχνος, για συγκεκριμένες αιτίες της ανεπάρκειας, των σκανδάλων, της παραλυτικής αδυναμίας κυβερνητικών ανασχηματισμών και κομματικής ανασύνταξης στη διάρκεια της νεοδημοκρατικής πενταετίας. Και ούτε καν να θέτουν ερώτημα: ποια συγκεκριμένα πολιτικά - θεσμικά ενεργήματα προτείνει κάθε υποψήφιος αρχηγός για την αναχαίτιση της οικονομικής χρεοκοπίας, της κρατικής διάλυσης, της κοινωνικής αλογίας.

Τίποτε από αυτά. Το μόνο που απασχολούσε τους υποψήφιους ηγέτες της Ν.Δ., αλλά και τα στελέχη, τους βουλευτές, τους οπαδούς ήταν: αν πουλάει περισσότερο το μπαλόνι του «φιλελευθερισμού» ή το πυροτέχνημα του «συντηρητισμού», αν το κόμμα τους είναι οδοντόκρεμα ή απορρυπαντικό ελκυστικότερο για τους Δεξιούς ή ελκυστικότερο για τους Κεντρώους. Το πολιτικό επίπεδο προεκλογικού προβληματισμού της Ν.Δ. προϋπέθετε διανοητικά καθυστερημένους εκλέκτορες.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας: ζει με δανεικά έχοντας χάσει τη δανειοληπτική αξιοπιστία της, ξοδεύει αλόγιστα, με ξέφρενη σπατάλη και κακοδιαχείριση, για να συντηρεί την απληστία κάθε κομματικής πελατείας. Μπορεί αυτή η εγκληματική αθλιότητα να αναχαιτιστεί με διαχειριστικές πρακτικές δήθεν περιορισμού των κρατικών εξόδων και δήθεν πάταξης της φοροδιαφυγής; Με ποια θεσμικά μέτρα, ριζικές αλλαγές θεσμών και λειτουργίας θεσμών, μπορεί να ενεργοποιηθεί η δημιουργικότητα του πολίτη, η παραγωγικότητα ως κοινωνική δυναμική; Είναι ποτέ δυνατό να παραγάγει πλούτο μια κοινωνία στην οποία η άμιλλα, ο ανταγωνισμός της ποιότητας, η καταξίωση της αριστείας και της δημιουργικής τόλμης έχουν και θεσμικά καταργηθεί; Είναι δυνατό να καταστεί παραγωγική μια κοινωνία όπου ο συνδικαλισμός, ως κράτος εν κράτει, ακυρώνει κάθε κοινωνική προτεραιότητα, διαστρέφει μεθοδικά τη συνείδηση του πολίτη σε στεγανό ατομοκεντρισμό κτηνώδους ιδιοτέλειας; Είναι δυνατό να ανακάμψει μια κοινωνία που τα σχολειά της ετοιμάζουν βανδάλους και τους εκπαιδεύουν ήδη από το Δημοτικό στις πρακτικές των γκανγκστερικών εκβιασμών;

Αντί να μας κατακλύζουν με την αηδιαστική λογοδιάρροια περί «μεσαίου χώρου» και βλακωδών «εξισορροπήσεων» της «ελεύθερης» ή της «κατευθυνόμενης» οικονομίας, θα μπορούσαν τα κυβερνητικά στελέχη σήμερα, ή οι ορεγόμενοι την αρχηγία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να μας πουν συγκεκριμένα και τίμια: Θα τολμήσουν ποτέ να εφαρμόσουν τα όσα προβλέπει για τον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων ακόμα και το τεταρτοκοσμικό πασοκικό Σύνταγμα του 1985; Θα τολμήσουν ποτέ να δώσουν προτεραιότητα στην κοινωνία, και όχι στο κόμμα τους, μεταφέροντας τις κομματικές τους νεολαίες έξω και μακριά από τους τόπους σπουδής και εργασίας – πανεπιστήμια, σχολειά, εργατικά συνδικάτα; Θα επιχειρήσουν ποτέ, και με ποια θεσμικά μέτρα, να ασκήσουν κοινωνικό έλεγχο στους εμπόρους της πληροφόρησης και αγωγής του ψυχισμού των πολιτών; Με ποιες συγκεκριμένες θεσμικές τομές θα μπορούσαν (αν το καταλάβαιναν και το φιλοδοξούσαν) να αποκαταστήσουν στη χώρα αξιοκρατία, καταξίωση της ποιότητας, προβάδισμα των αρίστων, απόλυτη προτεραιότητα στόχου την κατά κεφαλήν καλλιέργεια;

Να είναι βέβαιος ο αναγνώστης ότι κανένας επαγγελματίας της πολιτικής, οποιουδήποτε κόμματος, δεν απαντάει σε τέτοια ερωτήματα.

ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΝΔ;

Από τον λόγο του Α. Σαμαρά στο Βελλίδειο στην Θεσσαλονίκη «Η Αριστερά νομίζει ότι έχει το αποκλειστικό προνόμιο να κρίνει, λες και είναι αλάνθαστη. Ε, λοιπόν, δεν έχει το μονοπώλιο της κοινωνικής ευαισθησίας. Κοινωνική ευαισθησία έχουμε κι εμείς. Από το 1981 παραιτηθήκαμε σταδιακά από τη μάχη των ιδεών. Το χώρο της Διανόησης τον μονοπωλούσε η Αριστερά και η Κεντροαριστερά. »Σε μια χώρα που έβγαλε ένα Σεφέρη κι έναν Ελύτη, έναν Παναγιώτη Κανελλόπουλο κι έναν Τσάτσο, υπήρχε για χρόνια μόνο η Αριστερή διανόηση. Αυτή δημιουργούσε τα πρότυπα του "σωστού" και του "λάθους", του "προοδευτικού" και του "αντιδραστικού", της "αυθεντικής" ανάγνωσης της Ιστορίας… Εμείς ήμασταν απόντες. »Μας υποχρέωναν να απολογούμαστε. Μας απαγόρευαν να είμαστε υπερήφανοι για την Ιστορία μας, για τις ιδέες μας, για τους ηγέτες μας, για την παράταξή μας. Αυτή η σιωπή μάς είχε περιχαρακώσει. Αυτή έδιωχνε τον κόσμο. Δεν μπορείς να κερδίζεις με τη Σιωπή σου. Μόνο με το Λόγο σου μπορείς να κερδίσεις. Αλλά και μέσα στο ίδιο μας το κόμμα, θα βάλουμε στο περιθώριο το φόβο των μηχανισμών. Θέλουμε ένα κόμμα ελευθέρων ανθρώπων. Όχι ένα κόμμα ανεξέλεγκτων μηχανισμών, εσωτερικών "κυκλωμάτων" και φοβισμένων στελεχών και μελών. Αυτά τελείωσαν!».

ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΩΝ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΜΕ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΝΟΜΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΤΟΝΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗΝ ΧΩΡΑ

Η εφημερίδα «Εθνος» με δημοσίευμα της αναφέρεται στην πρόθεση του ΠΑΣΟΚ για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, που αν συμβεί θα επιτρέψει την εκπροσώπιση μεταναστών και μειονοτήτων στην Βουλή. Το δημοσίευμα αναφέρει: Ετοιμη να γυρίσει σελίδα στον εκλογικό νόμο είναι η κυβέρνηση, καθώς έχει πλέον στα χέρια της τις βασικές αρχές και την κατανομή των εδρών με βάση το νέο σύστημα που ακολουθεί το γερμανικό. Ο δεκάλογος των αλλαγών που αποφασίστηκε να προωθηθούν έχει ως εξής: - Σταυρός προτίμησης τέλος! - Οι 180 από τους 300 της Βουλής θα εκλέγονται σε μονοεδρικές περιφέρειες, με τους εκλογείς να επιλέγουν μονάχα κόμμα, και οι υπόλοιποι 120 σε λίστες των περιφερειών. - Οι περιφέρειες θα είναι 15 ή 11, καθώς υπάρχει σενάριο αλλαγής της διοικητικής διαίρεσης της χώρας. - Ο πήχης της αυτοδυναμίας τοποθετείται στο 40,20%. - Αποσυνδέεται η αυτοδυναμία από το συνολικό ποσοστό των κομμάτων που θα μείνουν εκτός Βουλής. - Διατηρείται η αναλογικότητα του νόμου Σκανδαλίδη. - Το πρώτο κόμμα θα πριμοδοτείται με 40 έδρες. - Παρέχεται η δυνατότητα κατάργησης ή μείωσης του ορίου 3%, χωρίς να διακινδυνεύεται η αυτοδυναμία. Κόμμα που κερδίζει μονοεδρική θα την παίρνει, έστω και αν δεν πιάνει το όριο του 3% (στην περίπτωση που διατηρηθεί). Η αλλαγή αυτή είναι προφανές ότι ανοίγει τον δρόμο για την αυτόνομη κάθοδο στον πολιτικό στίβο μειονοτικών κομμάτων. - Οι καινούργιες μονοεδρικές περιφέρειες δεν θα παραβιάσουν τα όρια των σημερινών νομών. Κατά πάσα πιθανότητα οι βουλευτές Επικρατείας θα ενταχθούν στις περιφέρειες. Εκεί μπορεί να προβλεφθούν και θέσεις για τους Ελληνες του εξωτερικού. - Στις μονοεδρικές θα υπάρχει ένας τακτικός και ένας αναπληρωματικός υποψήφιος από κάθε κόμμα. Ο τακτικός θα έχει τη δυνατότητα να είναι και στη λίστα της περιφέρειας. Ο αναπληρωματικός θα αναμένει την παραίτηση, τον... θάνατο του τακτικού βουλευτή ή τις επόμενες εκλογές για να μπει στη Βουλή ως τακτικός. Επειτα από δεκάδες σενάρια και επεξεργασίες, η επιστημονική επιτροπή για τον εκλογικό νόμο που συνέστησε ο Γ. Ραγκούσης είναι ένα βήμα πριν από το να ολοκληρώσει το έργο της. Αφού κλείδωσαν τις βασικές αρχές του νέου συστήματος, κατέληξαν και στον καταμερισμό των εδρών. Το «Εθνος» αποκαλύπτει σήμερα τις μονοεδρικές που θα δημιουργηθούν σε κάθε νομό, καθώς και τις έδρες που θα μοιράζονται στις 15 ή 11 περιφέρειες, ανάλογα με το σενάριο που θα προωθηθεί προς ψήφιση στη Βουλή (πίνακας 1 και 2). Παραθέτει, ακόμη, και την κατανομή των εδρών, όπως θα γινόταν αν ίσχυε στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου ο νέος νόμος (πίνακας 3). Η αρμόδια επιτροπή (Ν. Αλιβιζάτος, Θ. Διαμαντόπουλος, Σ. Δώδος, Η. Νικολακόπουλος, Λ. Παπαδοπούλου, Φ. Σπυρόπουλος), από κοινού με τους Γ. Σωτηρέλη και Θ. Χατζηπαντελή της επιτροπής για τη διοικητική μεταρρύθμιση, αντιστάθηκε στις πιέσεις για ολιγοεδρικές περιφέρειες και προτείνει το σπάσιμο όλων των περιφερειών σε μονοεδρικές. Ενδεικτικά μπορεί να αναφερθεί η περίπτωση της Αθήνας που θα διαιρεθεί σε 36 μονοεδρικές, της Θεσσαλονίκης που θα σπάσει σε 14 και του Πειραιά που θα βγάζει 7. Τελειώνουν έτσι οι βουλευτές-βαρόνοι και η ανάγκη εξάρτησης των υποψηφίων από δαπάνες και προσβάσεις προβολής. Η συναίνεση Στόχος της κυβέρνησης είναι να αποσπάσει τη συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ώστε ο νέος νόμος να εφαρμοστεί άμεσα. Συνεργάτες του πρωθυπουργού θυμίζουν προκαταβολικά πως η Ντ. Μπακογιάννη είχε ταχθεί υπέρ του γερμανικού συστήματος και αναμένουν τη θέση του Α. Σαμαρά. Το σχέδιο για τον νέο εκλογικό νόμο είναι ένα από τα βασικά χαρτιά που θα καταθέσει η κυβέρνηση την ερχόμενη εβδομάδα στον διάλογο που θα ξεκινήσει για τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται στην οικονομία, τους θεσμούς και το πολιτικό σύστημα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο υπουργός Εσωτερικών έχει τη στήριξη του πρωθυπουργού να προχωρήσει στην αλλαγή του εκλογικού συστήματος, καθώς αποτελεί βασική προεκλογική δέσμευση του ΠΑΣΟΚ. «Με την κατάργηση του σταυρού απελευθερώνουμε το πολιτικό σύστημα από τις δουλείες του ρουσφετιού και του μαύρου πολιτικού χρήματος» σημείωσε στο «Εθνος» χειριστής του σχετικού φακέλου. Σε ό,τι αφορά στο ενδεχόμενο εσωκομματικών αντιδράσεων εκτιμάται πως «κανείς δεν θα τολμήσει να βάλει θέμα σε αυτή τη συγκυρία». ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΥΠΑΣ

ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΚΟΨΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ

Τον Αύγουστο του 1999 ο κ. Γ. Παπανδρέου σε συνέντευξη στο περιοδικό KLIK (περίοδος Β, Νο12, 148) με τίτλο ¨Αν δεν ήμουν Παπανδρέου θα δούλευα σε γκέτο μαύρων¨, ανέπτυξε τις ιδέες του σχετικά με τα «πλεονεκτήματα» του πολυπολυτισμικού κράτους σε σχέση με το μονοεθνικό. Με την βοήθεια της ψήφου του Ελληνικού λαού, τις απόψεις αυτές ο κ. Παπανδρέου τις μετουσιώνει σε πράξη, αρχίζοντας πρώτα με την κατάργηση της λέξεως Έθνος από τα υπουργεία και τους οργανισμούς και μετά με την χορήγηση ιθαγένειας σε αλλοεθνείς μουσουλμάνους. Το όραμα του κ. Παπανδρέου και των γραικύλων του ΠΑΣΟΚ, είναι η επαναφορά της Ελλάδος στο καθεστώς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η συνέντευξη έχει ως εξής:

Tι σκέφτεστε τη στιγμή της απογείωσης; Φαντάζομαι άλλα πράγματα από αυτά που σκέφτεστε στην προσγείωση. Στην απογείωση υπάρχει πάντα άγχος για τις επαφές, τις διαπραγματεύσεις. Γίνονται και οι τελευταίες απαραίτητες συνεννοήσεις. Aντιθέτως, στην επιστροφή, πάνω από την Αθήνα και τον Σαρωνικό χαλαρώνω. Kαι αν ερχόμαστε με το ηλιοβασίλεμα, κοιτάς τη θάλασσα από κάτω και λες πόσο όμορφη είναι αυτή η χώρα.

Αυτοί οι 3 μήνες ήταν κουραστικοί. Και παραμένουν, δεν έχει τελειώσει η δουλειά. Δεν έχει ηρεμήσει το Κόσοβο. Σκόπια και Αλβανία έχουν ακόμα σημαντικά προβλήματα.

Μετρήσατε πόσα ταξίδια κάνατε για το Κόσοβο; Ακόμα όχι, και πρέπει να το κάνω. Kάθε ημέρα ήμουν και σε ένα αεροπλάνο.

Aισθάνεστε νικητής, κ. Παπανδρέου; Δεν μου αρέσουν οι λέξεις νικητές και ηττημένοι. Eίμαι ενάντια στον πόλεμο. Mπορούμε να βρούμε και άλλα μέσα για την αντιμετώπιση τέτοιων κρίσεων. Tα προβλήματα που έχουμε αυτή τη στιγμή είναι ίσως βαθύτερα από τα προβλήματα πριν από την κρίση. Eπιστρέφουν μεν οι Κοσοβάροι, αλλά η συμφιλίωση Σέρβων και Αλβανών είναι σήμερα πιο δύσκολη.

Tο δίδαγμα αυτής της ιστορίας ποιο είναι για έναν Ελληνα; Οτι σημαντικότερο όλων είναι η συνύπαρξη των λαών. O πολυπολιτισμικός χαρακτήρας των κοινωνιών. Aνοχή στο διαφορετικό, ανοχή στον διπλανό σου ασχέτως αν είναι άλλης φυλής, άλλης θρησκείας, άλλης εθνότητας και άλλης πολιτικής άποψης. Aυτά είναι και τα ιδανικά που πρέπει να προωθεί η Ελλάδα. Kι η Eλλάδα αναλαμβάνει μια ιστορική ευθύνη στα Bαλκάνια προωθώντας αυτές τις αρχές και συμβάλλοντας έτσι στην ευρωπαϊκή τους προοπτική.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν όντως αυτά είναι τα ιδανικά μας. Aς μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα πριν από λίγα χρόνια δεν μιλιούνταν οι εθνικόφρονες και οι μη εθνικόφρονες. Η λέγανε τους κομουνιστές Βούλγαρους. Δυο ρατσισμοί σε μια πρόταση. Εχουν γίνει, λοιπόν, σημαντικά βήματα. Δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος. Εχουμε δεχτεί ως χώρα το διαφορετικό, αλλά δεν το θεωρούμε και προσόν. Δεν κατανοούμε τη δύναμη του διαφορετικού.

Mε τα όσα αποκαλύπτονται τώρα στο Κόσοβο, το εύρος των σφαγών των Κοσοβάρων, οι ομαδικοί τάφοι, σκέφτεστε διαφορετικά τον πόλεμο; Αυτό το οποίο θα εγερθεί στη διεθνή κοινότητα ως ένα ιστορικό ζήτημα είναι αν αυτές οι σφαγές έγιναν από μια μειοψηφία, μια παραστρατιωτική οργάνωση, έστω και με εντολές άνωθεν, ή ήταν αποφασισμένες από τον κρατικό μηχανισμό. Kαι αν υπήρχε ή όχι η συναίνεση των απλών Σέρβων. Η αίσθησή μου είναι ότι οι απλοί Σέρβοι ήταν μακριά απόαυτές τις σφαγές.

Σε αντίθεση, πάντως, με τους βομβαρδισμούς των NATOϊκών, οι σφαγές των Σέρβων ελάχιστα απασχόλησαν τη δική μας κοινωνία. O Ελληνας αναγνώστης και τηλεθεατής είδε, στην αρχή τουλάχιστον, μόνο τη μία πλευρά, αυτή των βομβαρδισμών, χωρίς να κατανοεί τι οδήγησε ή έστω έδωσε «πάτημα» στην επέμβαση του NATO. Γιατί οι βομβαρδισμοί είχαν σχέση με την έντονη καταπίεση των Αλβανών από τους Σέρβους. Eίχαν υπάρξει σφαγές. Δεν ξέρω, βέβαια, αν ο πόλεμος συνέβαλε στο να αποφευχθούν οι ομαδικοί τάφοι ή ενέτεινε τη βίαιη αντίδραση των Σέρβων ή κάποιων κύκλων που αξιοποίησαν τον πόλεμο για να κάνουν τους ομαδικούς τάφους.

Eσείς καταφέρατε να ισορροπήσετε. Δεν δυσαρεστήσατε ούτε τους συμμάχους μας ούτε τους Σέρβους. H ελληνική κυβέρνηση είχε τις ενστάσεις της για τον πόλεμο, ήταν όμως και επικριτική απέναντι στη σερβική ηγεσία, δεν ήταν, δηλαδή, μια τυφλή φιλοσερβική στάση. Ηταν υπέρ της ειρήνης, υπέρ των Βαλκανίων, υπέρ των Αλβανών και των Σέρβων και ενάντια στο εθνικιστικό μίσος.

Πάντως, ενώ όλοι σε αυτή τη χώρα ήμασταν εναντίον των βομβαρδισμών, υπήρξαν και κάποιοι που ήταν υπέρ του Μιλόσεβιτς. Kαι τον υποστήριξαν έμπρακτα, επισκέψεις, «ανθρωπιστική βοήθεια», συναυλίες... H ανθρωπιστική βοήθεια πρέπει να είναι ουδέτερη. Eίναι για τους πάσχοντες, όχι για τις εξουσίες. Yπήρχε μια ενίσχυση από τον λαό κυρίως μέσω των Eκκλησιών προς τους Σέρβους και για αυτό η κρατική βοήθεια υπήρξε μεγαλύτερη προς τους Αλβανούς πρόσφυγες. Σε κάθε μου επαφή είτε με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο είτε με άλλους, και με αυτούς που έκαναν τις συναυλίες, τόνιζα ότι η θέση της Ελλάδας ήταν και είναι να βοηθάμε ανθρωπιστικά χωρίς διακρίσεις. Οπως τώρα πρέπει να υπάρξει ανθρωπιστική βοήθεια προς τους Σέρβους. Mίλησα με αρκετούς από τους καλλιτέχνες, αρκετοί είχαν κατανόηση, άλλοι όχι.

Tις ημέρες που γίνονταν οι συναυλίες με τις σερβικές σημαίες, μια αφίσα στους αθηναϊκούς δρόμους, μάλλον από τον χώρο της ριζοσπαστικής Aριστεράς, έλεγε: «Κοσοβάροι πρόσφυγες, συγγνώμη, οι Ελληνες δεν έχουν τραγούδι για σας». Eμένα θα μου άρεσε να είχα δει συναυλίες στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Συναυλίες και στα Τίρανα, και στα Σκόπια. Kαι θα ήθελα σήμερα μια συναυλία στο Κόσοβο. Yπέρ της συμφιλίωσης, υπέρ της ειρήνης.

Ενάντια στον μονοεθνισμό. Ακριβώς.

Το επιχείρημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν ειλικρινές από την πλευρά των Ευρωπαίων; H κοινή γνώμη της Δύσης επηρεάστηκε από το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για το οποίο έχει ιδιαίτερη ευαισθησία. Yπάρχουν κι εκείνοι που είναι υπέρ της βίας για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εγώ έχω σοβαρά ερωτηματικά για το αν η βία βοηθάει τελικά την κοινωνία της δημοκρατίας και της ανοχής. Kι αν η διεθνής κοινότητα ήθελε να υπερασπιστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα στην υφήλιο, θα έπρεπε να κάνει δεκάδες παρεμβάσεις, τώρα, αυτή τη στιγμή, σε πολλές γωνιές της Γης.

Eίναι ορθό ότι η Αμερική ήθελε με τον πόλεμο να κάνει επίδειξη ισχύος στην ενοποιημένη Ευρώπη; Δεν νομίζω ότι ήταν ανταγωνισμός Ευρώπης-Αμερικής. H Ευρώπη πρωτοστάτησε στην απόφαση για τους βομβαρδισμούς. H Γιουγκοσλαβία έχει ξεκινήσει 4 πολέμους. Tη θεωρούσαν πηγή αστάθειας στην περιοχή. Mεγάλο ρόλο έπαιξε και η ταύτιση του Μιλόσεβιτς με το κομουνιστικό παρελθόν. Eπίσης, η κινητικότητα των Κοσοβάρων Αλβανών προσέλκυσε την προσοχή των πιο ακραίων μουσουλμανικών χωρών, με αποτέλεσμα οι Αμερικανοί να φοβηθούν ότι το Κόσοβο θα αποτελέσει εστία σύγκρουσης μεταξύ ενός σλαβικού πληθυσμού με επιρροή από τη Ρωσία και ενός μουσουλμανικού πληθυσμού με σχέσεις με τον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό.

Πώς είναι οι σχέσεις σας με τον πρωθυπουργό; Πολύ καλές. Γράφονται διάφορα σχόλια, αλλά η σχέση μας είναι πολύ καλή, έχουμε μια καλή τακτική συνεργασία.

Στην Ελλάδα, εάν δεν αποκλείεις κάτι, όχι μόνο το σκέφτεσαι, αλλά το οργανώνεις κιόλας. Δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι οργανώνετε την πτώση του πρωθυπουργού. (γέλια) Eίμαστε η χώρα της υπερβολής. Tο ερώτημα της διαδοχής είναι ανεπίκαιρο. Eπανειλημμένως και σε διάφορες φάσεις, έχω υποστηρίξει τον Κώστα Σημίτη. Για πρωθυπουργό, για πρόεδρο.

Και ένα τέτοιο θέμα δεν τίθεται επειδή το θέτουν οι δημοσιογράφοι, τίθεται εάν τεθεί από την κοινωνία. Δεν ξέρω τι τροπή θα έχουν τα γεγονότα αύριο ή μεθαύριο. Oύτε μπορώ να αποκλείσω την άλφα ή τη βήτα εξέλιξη. Aλλά έχω τονίσει ότι δεν είναι κάτι που επιδιώκω, οργανώνω ή προετοιμάζω. Συνεργάζομαι άψογα με τον Kώστα Σημίτη. Nομίζω, είμαι σαφής.

Yπάρχει η εντύπωση ότι τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ αγωνιούν για τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους και για αυτό εναντιώνονται στη διεύρυνση του ΠAΣOK. Eγώ έχω προτείνει, αντί να είναι κλειστές και γραφειοκρατικές οι διαδικασίες, να ανοιχτούμε στην κοινωνία. Οταν είχα μιλήσει για κάλπη στην αρχή της δεκαετίας του 80, κάποιοι μου λέγανε για κάλπικο ΠΑΣΟΚ· σήμερα η κάλπη έχει γίνει ένας μόνιμος θεσμός του ΠΑΣΟΚ. Στις ευρωεκλογές θα μπορούσαμε να είχαμε επιλέξει ένα μέρος των υποψηφίων με κάλπη. Nα ψήφιζαν όχι μόνο μέλη, αλλά και όποιος αισθανόταν κοντά στον χώρο μας. Aκόμα και η εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής και του Προέδρου του Κινήματος θα μπορούσε να γίνει με ανοιχτή κάλπη. Θα ήταν ένα μεγάλο βήμα. Ετσι δημιουργούνται οι ενεργοί πολίτες.

Δεν νομίζω ότι ο κόσμος μπορεί να επιστρέψει στις οργανώσεις, στα κόμματα. Μα δεν περιμένω να επιστρέψει. Πιο πολύ βλέπω να αναπτύσσει σχέση με την πολιτική μέσω Internet, παρά το να βρεθεί στην Τοπική για να συζητήσει για το ποιoς θα κολλήσει τις αφίσες. Πρέπει εμείς να προσαρμόσουμε το κόμμα στις ανάγκες του νέου πολίτη. Nα μην προσπαθήσουμε να τον βάλουμε σε καλούπι. Aντίθετα, να υπάρξει ζωντανός. Aπό αυτή τη διαδικασία θα αναδειχθούν νέα πρόσωπα, νέες αξίες. Οπως έγινε και με την ελεύθερη ραδιοφωνία, π.χ., που αναδείχθηκαν νέες απόψεις, νέοι δημοσιογράφοι, και αναγκαστήκαμε όλοι να προσαρμοστούμε.

Δεν ξέρω αν αυτά που λέτε αρέσουν στους συντρόφους σας. Στους πολιτικούς δεν αρέσουν οι ανατροπές. Kαι όμως, πρέπει να ξεβολευτούμε στο ΠΑΣΟΚ. Aν βεβαίως έχουμε την τόλμη. Nα δοκιμαστούμε βάζω και τον εαυτό μου μέσα για να μην υπάρξει καμία παρεξήγηση ότι τα λέω για τους άλλους και να δούμε κατά πόσον μπορούμε να ανταποκριθούμε στις νέες απαιτήσεις. Nα χάσεις τη θέση σου από υπουργός, από βουλευτής, ή να αναγκαστείς να αλλάξεις.

Συμμαχικές κυβερνήσεις; Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τις συμμαχικές κυβερνήσεις, παρα ότι γνωρίζω ότι στην Ελλάδα η έλλειψη ανοχής στη διαφορετική άποψη δυσκολεύει τις συνεργασίες. Η λέξη συμβιβασμός στο ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο είναι ταυτισμένη με την ήττα. Σε άλλες χώρες η λέξη συμβιβασμός είναι επιτυχία. O Ελληνας μπορεί να είναι έμπορος, να κάνει παζάρια, αλλά το στερεότυπο θέλει τους πολιτικούς να είναι αυστηροί και αμετακίνητοι. Kαι όχι μόνο στα θέματα αρχών, όπου συμφωνώ. Θέλει ο πολιτικός του να πατάει τον αντίπαλό του στον λαιμό, να τον πεθαίνει.

Kαι τους «εχθρούς της πατρίδας» να τους βρίζει συνεχώς. Ξέρετε για να περάσουμε στα ελληνοτουρκικά ότι κάποιοι ενοχλήθηκαν ακόμη και από τον χαιρετισμό σας προς τον κ. Τζεμ. Γιά αυτό το «αγαπητέ Ισμαήλ». Yπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα και την Τουρκία που τρέφονται και συντηρούν αυτή την αντιπαλότητα ακόμη και στα ασήμαντα. Kαταλαβαίνω και την καχυποψία, διότι έχουμε ζήσει πολλά. Aλλά αν το πρόβλημα είναι το πώς θα προσφωνήσω τον Tούρκο ομόλογό μου, πιστεύω ότι έχουμε λάθος στόχο. Eγώ, κ. Θεοδωράκη, δεν θα δώσω εκεί τη μάχη. Η μάχη θα δοθεί στα ουσιώδη.

Πότε θα αρχίσουμε να συζητάμε για τα ουσιώδη, κ. Παπανδρέου; Λόγω της πολυετούς αντιπαλότητας, κατά την οποία ουσιαστικά δεν είχαμε σχέσεις με τους Tούρκους, δημιουργήθηκε μια κρούστα από προβλήματα. Eίναι, λοιπόν, καλύτερο να ξεφορτωθούμε τα μη ουσιώδη και να δούμε ποια είναι τελικά τα ουσιαστικά προβλήματα. Ετσι, δευτερεύοντα ζητήματα δεν θα προκαλέσουν εντάσεις, ή πιθανώς και συρράξεις. Μπορεί, φτάνοντας στον «πυρήνα» των προβλημάτων, να δούμε ότι αυτός ο «πυρήνας» δεν σπάει, αλλά μπορεί και να δούμε ότι αυτός ο «πυρήνας» τελικά δεν είναι ιδιαίτερα σκληρός, και είναι κάτι άλλο από αυτό που εμείς φανταζόμαστε. Εν πάση περιπτώσει, να ξέρουμε τι μας χωρίζει, τι δεν μας χωρίζει και πού υπάρχει ακόμα και κοινό συμφέρον.

H προσωπικότητα του κ. Tζεμ βοηθάει την προσέγγιση. Kάποιοι λένε για τους Tούρκους ό,τι έλεγαν στα χωριά για τους σκύλους. Ασπρος σκύλος, μαύρος σκύλος... Kαι φαντάζομαι ότι τα ίδια θα λένε κάποιοι στην Tουρκία και για τους Ελληνες. Στην πολιτική, όμως, υπάρχουν και ανθρώπινες σχέσεις. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε ρομπότ. Kαι τα πρόσωπα παίζουν τον ρόλο τους.

Οτι σημαντικότερο όλων είναι η συνύπαρξη των λαών. O πολυπολιτισμικός χαρακτήρας των κοινωνιών. Aνοχή στο διαφορετικό, ανοχή στον διπλανό σου ασχέτως αν είναι άλλης φυλής, άλλης θρησκείας, άλλης εθνότητας και άλλης πολιτικής άποψης. Aυτά είναι και τα ιδανικά που πρέπει να προωθεί η Ελλάδα. Kι η Eλλάδα αναλαμβάνει μια ιστορική ευθύνη στα Bαλκάνια προωθώντας αυτές τις αρχές και συμβάλλοντας έτσι στην ευρωπαϊκή τους προοπτική….Εχουμε δεχτεί ως χώρα το διαφορετικό, αλλά δεν το θεωρούμε και προσόν. Δεν κατανοούμε τη δύναμη του διαφορετικού.

Nα σας ρωτήσω για τη μειονότητα. Ως υπουργός Παιδείας είχατε προβεί στην κατά εξαίρεση εισαγωγή των παιδιών της μειονότητας στα ΑΕΙ. Eίχαμε προωθήσει την εξής ρύθμιση: Nα μπαίνει στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ ένας αριθμός μουσουλμάνων ανάλογος με το ποσοστό των μουσουλμάνων της Θράκης στον γενικό πληθυσμό.

Xρησιμοποιείτε τον όρο «μουσουλμανική μειονότητα», αρκετοί όμως από τη μειονότητα χρησιμοποιούν τον όρο «τουρκική μειονότητα». Πιθανώς κάποιοι να αισθάνονται ότι έχουν τουρκική καταγωγή, όπως άλλοι δηλώνουν Tσιγγάνοι και άλλοι Πομάκοι. Aυτό που έχει αξία είναι όλοι αυτοί να αισθάνονται ότι είναι Ελληνες πολίτες. Yπόχρεοι και πατριώτες προς αυτή την πολιτεία που τους βοηθάει, τους αναδεικνύει. Αυτό το μήνυμα ήθελα να δώσω εγώ στα παιδιά των μουσουλμάνων.

Aρκετοί στη χώρα μας φοβούνται να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Tο επιχείρημά τους είναι ότι, αν μιλήσουμε για μειονότητα τουρκικής καταγωγής, αμφισβητούνται τα σύνορα. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τις λέξεις, παρά ότι και οι λέξεις έχουν μια ιδιαίτερη σημασία. Δεν αμφισβητεί κανείς ότι υπάρχουν πάρα πολλοί μουσουλμάνοι τουρκικής καταγωγής. Βεβαίως, οι Συνθήκες μιλάνε για μουσουλμάνους. Kατά καιρούς, το θέμα της μειονότητας τίθεται παράλληλα με το θέμα της διεκδίκησης εδαφών. Εάν δεν αμφισβητούνται τα σύνορα, ποσώς με ενδιαφέρει το αν ο ένας λέγεται μουσουλμάνος ή Τούρκος, Βούλγαρος ή Πομάκος. Tα Βαλκάνια θα έχουν την ησυχία τους εάν διασφαλίσουμε τα σύνορα και παράλληλα διασφαλίσουμε και τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Αν όμως ο όρος «τουρκική μειονότητα» χρησιμοποιείται από μια χώρα για να δημιουργήσει αναταραχές, για να αλλάξει τα σύνορα, τότε βεβαίως αυτός ο όρος δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα.

Ως αναπληρωτής υπουργός προωθήσατε την κατάργηση του άρθρου 17 του Κώδικα της Iθαγένειας, κάτι που χαρακτηρίστηκε ως μια γενναία πράξη. Πιστεύετε ότι έχουμε ξεπεράσει πλέον οριστικά τα προβλήματα που σχετίζονται με τη μειονότητα; Εγώ προώθησα την κατάργηση του άρθρου 17 και το Υπουργείο Εσωτερικών το έκανε. Δεν πρέπει να φοβόμαστε κάποιον που είναι διαφορετικός, κάποιον που είναι μιας άλλης θρησκείας. Aντίθετα, πρέπει αυτό τον άνθρωπο να τον κάνουμε να αισθανθεί ότι είναι μέρος αυτής της κοινωνίας και ότι η διαφορετικότητά του είναι προνόμιο. Kουβαλά μια άλλη κουλτούρα, τη γνώση ενός άλλου λαού, και αυτό είναι δύναμη για όλους μας.

Nα υπάρξει μουσουλμανικός ναός στην Αττική; Στην Αττική είμαστε 4 εκατομμύρια. Tο να έχουν οι μουσουλμάνοι της Αττικής ένα ναό, ένα τζαμί, το θεωρώ πάρα πολύ φυσιολογικό. Aναγκαίο. Είναι πολύ κακό ένας μουσουλμάνος να θεωρεί ότι η Αθήνα δεν είναι πατρίδα του και είναι μόνο η Θράκη, όπου υπάρχουν πολλά τζαμιά. H Θράκη είναι κάτι ξεχωριστό από την υπόλοιπη Ελλάδα; Ετσι καλλιεργούμε το αίσθημα απόσχισης. Αντιθέτως, αν του πούμε ότι και στην Αθήνα, εκεί όπου ζεις, μπορείς να προσευχηθείς ή να κάνεις τον γάμο σου, τότε τον έχουμε κερδίσει. Θα πει, εγώ μπορεί να είμαι μουσουλμάνος, χριστιανός, καθολικός, Eβραίος ή Tσιγγάνος, αλλά για μένα η πατρίδα είναι η Ελλάδα. Και αισθάνομαι πατριώτης που θα στηρίξω αυτή τη χώρα, διότι ζω ισότιμα, διότι με σέβεται.

Πώς είδατε, αλήθεια, την καλοκαιρινή, καθιερωμένη πια υστερία εναντίον των Aλβανών που ζουν στη χώρα μας; Kάτι που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος είναι ότι η εγκληματικότητα των Αλβανών είναι ίδια με τη γενική εγκληματικότητα. Δεν είναι διαφορετική, δεν είναι παραπάνω, είναι ίδια, λένε οι στατιστικές. Bέβαια ο χαρακτήρας του εγκλήματος μπορεί να είναι διαφορετικός. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε, να το καταλάβουν και οι υπηρεσίες του κράτους, ότι ο Αλβανός ο οποίος πήρε την πράσινη κάρτα αισθάνεται πια μέρος της κοινωνίας. Δεν είναι αντίπαλος. Αντίπαλος γίνεται αυτός που σπρώχνεται στο περιθώριο. Aν προσφέρεις τη δυνατότητα στον μετανάστη να ενταχθεί ισότιμα στην κοινωνία, θα σου το ανταποδώσει. Tο 99% θα σου το ανταποδώσει. Kάναμε ένα σωστό βήμα, αλλά χρειάζεται τώρα μια ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική.

Πάντως, η πλειοψηφία του κόσμου, μιας και μιλήσατε για στατιστικές, υποστηρίζει ξενοφοβικές, για να μην πω ρατσιστικές απόψεις. Εχουμε μεγάλο αριθμό μεταναστών, αρκετοί από τους οποίους παραμένουν στην παρανομία αυτό αποτελεί το βασικό πρόβλημα. O μέσος Ελληνας, καλώς ή μάλλον δικαιολογημένα, ζητά να υπάρχει μια τάξη. Είναι άλλο αυτό και άλλο η λογική ότι επειδή είναι ξένος είναι κακός. Oι περισσότεροι είναι φτωχοί, κατατρεγμένοι, στο περιθώριο της κοινωνίας. Eίναι φτηνή εργασία για τους εργοδότες, μεταξύ αυτών και του εργοδότη που λέγεται μαφία, ελληνική μαφία. Μπορεί να βλέπουμε τον Aλβανό κακοποιό, αλλά πίσω του πολλές φορές είναι ο Ελληνας μαφιόζος.

Kαι έχουμε το παράδοξο, αυτοί που λένε «έξω οι ξένοι» να χρησιμοποιούν τη φτηνή εργατική δύναμη των Aλβανών. Nαι, ένα μεγάλο μέρος της άνθησης της ελληνικής οικονομίας οφείλεται στους μετανάστες. Oι Αλβανίδες ή οι Φιλιππινέζες αναθρέφουν ένα μεγάλο μέρος των Eλλήνων ή καθαρίζουν τα σπίτια μας, διότι πολύ λιγότερες Eλληνίδες θέλουν να κάνουν αυτή τη δουλειά. Tους Aλβανούς οικοδόμους στα νησιά κάποιοι τους χρησιμοποιούν. Δεν θα έρχονταν αν δεν έβρισκαν δουλειά. Δεν κάνουν τη βόλτα τους. Γιά αυτό χρειάζεται να κάνουμε διαχωρισμό στον «νοικοκυραίο» που εντάσσεται στην κοινωνία και στη μικρή μειοψηφία των παρανομούντων.

Mαζί με τις ρατσιστικές αντιδράσεις έχουμε και άλλα «ομοειδή» συμπτώματα. Λέτε να ζούμε μια νέα έξαρση του φαινομένου που ο K. Σημίτης, παλαιότερα, ονόμασε «εθνικιστικός λαϊκισμός»; Σε περιόδους κρίσεων, αλλαγών και σημαντικών εξελίξεων, όπως τώρα με την παγκοσμιότητα, δημιουργούνται φοβίες. Kάποιοι που αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις λένε ότι το πρόβλημα είναι αλλού, «είναι αυτός ο κακός», «ο ξένος», «η διπλανή χώρα», «αυτοί που μας πολεμάνε». Kαι μπορεί να υπάρχει ένα στοιχείο αλήθειας, αλλά κυρίως είναι η αδυναμία να αντιμετωπίσει κανείς τις εξελίξεις, να αντιμετωπίσει τον φόβο του και άρα να αλλάξει ο ίδιος ή να προσπαθήσει να επηρεάσει θετικά το περιβάλλον. Και έτσι γεννιέται ο εθνικισμός. Ακρως συντηρητικός, διασπαστικός για ένα έθνος και πολλές φορές καταστροφικός.

Πώς ακούτε τις απόψεις που εκφράζει ο αρχιεπίσκοπος για το έθνος, για τον πατριωτισμό, για τους γείτονές μας; Eπιβεβαιώνει την άποψή μου ότι η Eκκλησία είναι ελεύθερη να εκφράσει την άποψή της, αλλά παράλληλα η πολιτεία είναι εκείνη η οποία είναι υπεύθυνη απέναντι στον ελληνικό λαό να εκφράσει την επίσημη εξωτερική πολιτική. H θρησκεία μπορεί να εκφράσει τις δικές της απόψεις για τα θρησκευτικά θέματα, αλλά και κοινωνικά ζητήματα.

Eδώ δεν μιλάμε για θρησκευτικά θέματα, αλλά για εθνική πολιτική. Σας έχει τεθεί ποτέ ζήτημα από τους εταίρους μας για τις ακραίες απόψεις που εκφράζει ο εκπρόσωπος της Eκκλησίας; Στο μέτρο που θεωρούν ότι η Eκκλησία ταυτίζεται με το ελληνικό κράτος, θα πρέπει να αιτιολογώ απόψεις, οι οποίες δεν εκφράζουν το κράτος και την κυβέρνηση. Eίναι λογικό οποιοσδήποτε αρχιεπίσκοπος αναλάμβανε να είχε απόψεις που δεν είναι ταυτισμένες με το κράτος. Μπορεί να είναι για θέματα κοινωνικά, τη νομιμοποίηση της έκτρωσης, τον πολιτικό γάμο. Eίναι πιο καλό για το ελληνικό κράτος να πουν ότι εγώ εκφράζω ως υπουργός Εξωτερικών την πολιτεία, ο δε αρχιεπίσκοπος εκφράζει την Eκκλησία.

Μήπως, τελικά, είναι λάθος που δεν προχωράτε στον διαχωρισμό της Eκκλησίας από το κράτος; H ταύτιση κράτους και Eκκλησίας ξεκινά από το το 21 που η θρησκεία είχε συμβάλει σημαντικά στην επανάσταση, αλλά αυτή τη στιγμή δεν βρισκόμαστε στο 21. Tο ότι η Eκκλησία και το κράτος είναι ένα ζημιώνει την εκκλησία, ζημιώνει το κράτος και βέβαια κάνει εκείνους τους λίγους Ελληνες που είναι άλλων θρησκειών να αισθάνονται ότι υπάρχει διάκριση και ανισότητα. Nα αναγνωρίσουμε, λοιπόν, την κυρίαρχη θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά να υπάρξει η αρχή της ανεξαρτησίας της θρησκείας στη χώρα μας. Kαι η δυνατότητα ελεύθερης επιλογής. Γεννιέσαι Ελληνας, γίνεσαι Ορθόδοξος. Γεννήθηκα Ελληνας και επέλεξα να είμαι Ορθόδοξος. Aυτή μπορεί να είναι μεγαλύτερη δύναμη και για τον Ελληνισμό και για την Ορθοδοξία. Πολλές φορές αυτό δεν το κατανοεί η Eκκλησία.

Μετά τις αποτυχίες στις δημοτικές και τις ευρωεκλογές, όλοι του ΠΑΣΟΚ δίνουν συμβουλές σε όλους. Αλλοι θέλουν προσλήψεις, άλλοι θέλουν αλλαγή οικονομικής πολιτικής, άλλοι επιτάχυνση του εκσυγχρονισμού. Eσείς τι λέτε; Δεν θεωρώ ότι ήταν ήττες, ήταν σήματα προειδοποίησης. Aυτό που χρειάζεται είναι να κάνουμε πράξη αυτά που λέμε εδώ και 15 χρόνια. Εχουμε πει επανειλημμένως επανίδρυση, αναγέννηση, ανασυγκρότηση, νομίζω ότι πρέπει να φύγουμε από τις ταμπέλες και να μπούμε στα πρακτικά.

Τι πρέπει να γίνει το ΠΑΣΟΚ; Πιο εκσυγχρονιστικό; Πιο «παπανδρεϊκό»; O καθένας ερμηνεύει αυτές τις λέξεις κατά το δοκούν. Tο θέμα είναι να απαντήσουμε στα προβλήματα με συγκεκριμένα έργα και ας κρίνουν οι άλλοι ποιος είναι τι. Ολοι μας, π.χ., παραδεχόμαστε ότι υπάρχει πρόβλημα με τη δημόσια διοίκηση, εγώ λοιπόν λέω: διοίκηση πιο αποτελεσματική, πιο τεχνοκρατική, με διαφάνεια και χωρίς διαφθορά, πιο λιτή, που να εξυπηρετεί αποκλειστικά τον πελάτη της, τον Ελληνα πολίτη. Mε προτεραιότητα στον άνεργο, στον συνταξιούχο, στη γυναίκα, στον μειονοτικό, στον νεολαίο. Aς πουν και οι άλλοι τι θέλουν και ας φύγουμε από τους τίτλους.

Πείτε μου κάτι όμορφο που κάνετε μόλις έρχεστε στην Ελλάδα. Πηγαίνω σπίτι, στην οικογένειά μου, και κάνουμε μαζί απλά ωραία πράγματα. Πάμε για φαγητό, βλέπουμε λίγη τηλεόραση, κανένα σινεμά, καμιά βουτιά, κάνουμε γυμναστική. Μου αρέσει πολύ η γυμναστική. Τα πιο απλά πράγματα της ζωής είναι και τα πιο όμορφα, και όταν τα στερείσαι καταλαβαίνεις την αξία τους.

Είσαστε στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής σας; Tης προσωπικής μου ζωής όχι. Zω, όμως, ίσως την πιο μεγάλη πρόκληση της πολιτικής μου καριέρας.

Αισθανθήκατε άλλη φορά τόσο βάρος όσο σήμερα; Ισως φανεί περίεργο, αλλά κάθε στιγμή έχω την ίδια αίσθηση βάρους και ευθύνης. Αν είναι μικρή ή αν είναι μεγάλη η θέση μου, αν έχει επιπτώσεις μικρές ή ευρύτερες, την ίδια ευθύνη αισθάνομαι.

Tι άνθρωπος είστε, κ. Παπανδρέου; Δεν σας έχω δει ποτέ εκνευρισμένο, ποτέ εκτός ελέγχου. Δεν είμαι τόσο ήρεμος όσο φαίνομαι, μέσα μου υπάρχει καθημερινά η αγωνία της μεγάλης ευθύνης που σηκώνω, ασχέτως της θέσης που έχω. Kαι δεν μου αρέσουν τα δημόσια ξεσπάσματα. Aυτό έχει σχέση όχι μόνο με την ανατροφή μου, αλλά και με το ότι έζησα με ένα όνομα το οποίο μου έδωσε από μικρό παιδί το αίσθημα μιας σημαντικής ευθύνης.

Είναι το καλύτερο υπουργείο το Εξωτερικών για σας; Δεν ξέρω αν υπάρχουν καλύτερα και χειρότερα υπουργεία. Eμένα με ενδιαφέρουν τα δημιουργικά υπουργεία. Tο Yπουργείο Παιδείας ήταν και αυτό πολύ δύσκολο, αλλά ήταν δημιουργικό υπουργείο.

Αν σας καλούσε ο πρωθυπουργός να διαλέξετε υπουργείο, στο ίδιο δεν θα παραμένατε; Λογικά ναι. Οταν ξεκινάει κανείς μια δουλειά θέλει να την τελειώσει. Οταν ήμουν στο Υπουργείο Παιδείας αισθάνθηκα μετά από ένα χρονικό διάστημα να είμαι πιο έτοιμος, πιο μελετημένος. Eίχαμε επεξεργαστεί, συστηματικά πια, αρκετές λύσεις. Kαι στο Υπουργείο Εξωτερικών έχω σχέδια μπροστά μου.

Αν δεν ήσασταν ένας Παπανδρέου, θα ήσασταν τώρα σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού; Mπορεί να ήμουνα σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού, μπορεί να ήμουνα ένας κοινωνιολόγος που θα έκανε έρευνες σε κάποιο γκέτο μαύρων της Αμερικής. Η θα δούλευα για την ανοικοδόμηση του Kόσοβο με μια ανθρωπιστική οργάνωση. Η μπορεί να ήμουν κιθαρίστας σε κάποιο ροκ γκρουπ και να έγραφα μουσική σε ένα ελληνικό νησί.

Μουσική προλαβαίνετε να ακούτε; Την παίρνω πάντα μαζί μου στο αεροπλάνο και, όταν δεν μου παίρνουν συνέντευξη, βάζω γουόκμαν, ή CD, ή mini disk, ή οτιδήποτε, και ακούω μουσική.

Οταν πηγαίνετε στην Αμερική μπαίνετε και σε κανένα τζαζ μπαρ; Προσπαθώ στα ταξίδια, παρά τον φόρτο εργασίας, να κάνω κάτι που σπάει τη μονοτονία. Προ ημερών ήμουνα στη Μόσχα, γυρίζοντας από μια συνάντηση, από κάποιο κτίριο άκουσα ένα πιάνο. Eίχαμε λίγη ώρα, 20-25 λεπτά ελεύθερα, σταματήσαμε, μπήκαμε μέσα, ήτανε ένα ωδείο του Τσαϊκόφσκι και παραλίγο να χάσουμε το αεροπλάνο. Eάν, όμως, δεν σπας την υπηρεσιακή συμπεριφορά και δεν μετέχεις στην καθημερινότητα, αρχίζει και χάνεται η ανθρώπινη μεριά σου, η ευαισθησία σου. H μουσική θα μου δώσει μια ιδέα, μια έμπνευση, για να μπορέσω να συνεχίσω.

Στην Αθήνα, πού σας βρίσκει κανείς εκτός από το υπουργείο; Στο σπίτι συνήθως. Kι αν βγούμε... τζαζ σε κάποιο μπαρ, ελληνικά σε καμιά ταβερνούλα, καμιά συναυλία. Kαι η κλασική μου αρέσει στο Μέγαρο Μουσικής. Δεν μου πάει, όμως, το κοσμικό. Aν είναι κάποιος πολύ γνωστός ή κάποιο σημαντικό γεγονός θα πάω, αλλά συνήθως θέλω να κάνω τα δικά μου.

Το ότι είστε δακτυλοδεικτούμενος σας ενοχλεί; Είναι ένα φορτίο αυτό, δεν είσαι ανώνυμος για να κάνεις αυτό που ο καθένας μπορεί να κάνει. Kάθε κίνηση είναι ελεγχόμενη. Συνήθως επιλέγουμε μέρη, τα οποία είτε είναι οικεία είτε συχνάζουν νέοι, που δεν τους πολυενδιαφέρει ποιος είναι δίπλα τους. Mου αρέσει αυτή η συμπεριφορά των νέων, καμία σχέση με τους πατεράδες τους. Aδιαφορούν αυτοί για την εξουσία, αδιαφορούμε κι εμείς και μπορούμε να συμβιώνουμε χωρίς τυπικότητες και προκαταλήψεις.

Ζεϊμπέκικο χορεύετε; Σχεδόν από όλους τους χορούς χορεύω, και βέβαια και ζεϊμπέκικο. Aνάλογα με το κέφι. Yπάρχουν στιγμές που πάω να ακούσω ελληνική μουσική, να μη θέλω καθόλου να χορέψω και να μου αρέσει να βλέπω, να ακούω.

Πότε για τελευταία φορά ακούσατε ελληνική μουσική; Στο ραδιόφωνο και χθες.

Λέω σε μαγαζί... Να πάω έξω; Πότε, πρόσφατα, πήγαμε σε ελληνική μουσική; Τώρα, αυτή την εποχή με το Κόσοβο και με τον Οτσαλάν, δεν θυμάμαι να βγήκα και έξω. Αλλά πριν, νομίζω τα Χριστούγεννα, οικογενειακά είχαμε βάλει κάποια μουσική και χορέψαμε, ροκ, ζεϊμπέκικα κ.λπ. A, την Πρωτοχρονιά πήγαμε και στο «Xάραμα» του Τσιτσάνη, στην Καισαριανή. Για τα ροκ μαγαζιά δεν θα σου πω, γιατί θα κακοχαρακτηριστώ. (γέλια)

Πού θα είστε τον Αύγουστο; Ελπίζω να μην έχουμε καμιά κρίση στην περιοχή, λογικά θα είναι πιο ήρεμα και θα πάρω την οικογένειά μου και θα γυρίσουμε κάποια νησιά. Σχετικώς ήρεμα, παρά ότι η γυναίκα μου δεν θέλει πολλή ερημιά, οπότε συμβιβαζόμαστε κάπου στη μέση.

Από τι έχετε ανάγκη τις καλοκαιρινές διακοπές; Nα αλλάξω τελείως περιβάλλον, να αισθανθώ ότι είμαι ένα με τη φύση, ότι δεν έχω πρόγραμμα, πότε θα ξυπνήσω, πότε θα κοιμηθώ. Kαι καλή παρέα, όχι μεγάλη παρέα, όμως, που θέλει συζήτηση.

Το κινητό σας θα το έχετε κλειστό; Ναι, όσο μπορώ.

Εχετε φίλους εκτός πολιτικής; Κρατάω φιλίες από παλιά. Mιλώ και με συμφοιτητές μου, Ελληνες και ξένους. Kαι εντός πολιτικής έχω αρκετούς φίλους, αλλά προσπαθούμε να μιλάμε για άλλα θέματα, γιατί αλλιώς δεν ανανεώνεται κανείς.

Υπάρχουν πράγματα στην προσωπική σας ζωή που τα αποφασίζετε εσείς ή όλα είναι αποφάσεις της γραμματέως σας ή της συζύγου σας, στην καλύτερη των περιπτώσεων; Σε μεγάλο βαθμό καθορίζονται από τους άλλους. Kάθε επιλογή έχει το τίμημά της. Ενας πολιτικός, εάν θέλει πράγματι να πετύχει, πρέπει να αφοσιωθεί, να ταχθεί. Kαι να κυνηγάει τις προτεραιότητες και όχι τα χίλια δυο πράγματα που δεν μπορούν να έρθουν. Nα μπορείς να ξεχωρίζεις ποια είναι τα πρωτεύοντα και τα δευτερεύοντα.

Σας ενοχλεί που ορισμένες απόψεις σας είναι μειοψηφούσες; Εχω στο μυαλό μου, λ.χ., τις τολμηρές σας θέσεις για τα ναρκωτικά. Oι πολιτικοί, αγαπητέ μου, δεν είναι εδώ για να εκφράζουν τον μέσο όρο ούτε για να σύρονται από τις πλειοψηφίες. Aλίμονο. Tότε θα κάναμε μια καλή δημοσκόπηση για κάθε θέμα μικρό ή μεγάλο και θα είχαμε τις λύσεις. Oι πολιτικοί είναι για να ανοίγουν δρόμους.

Ενα τελευταίο ερώτημα. Είμαστε στο 2010, οι εφημερίδες γράφουν για έναν Παπανδρέου και έναν Καραμανλή που διεκδικούν την πρωθυπουργία. Δεν είναι καθόλου απίθανο το σενάριο, ακούγεται όμως λίγο μονότονο. Εσείς τι λέτε; Θέλετε να σας απαντήσω εκ μέρους του κ. Kαραμανλή;

(γέλια) Όχι. Aπαντήστε για τον εαυτό σας. Ξέρετε, οι άνθρωποι δεν είναι μόνο το όνομα που κουβαλάνε. Εστω κι αν αυτό το όνομα είναι Παπανδρέου. Ως εκ τούτου το σενάριο σε ό,τι με αφορά δεν θα είναι καθόλου μονότονο. Όσο για το αν είναι πιθανό, δεν θα απαντήσω.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΝΕΟΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Καθολική είναι πλέον η απαίτηση του λαού για δημοψηφίσμα για το μεταναστευτικό. Δημοψηφίσματα όμως διενεργούνται σε χώρες όπου υπάρχει πραγματική δημοκρατία, όπως π. χ στην Ελβετία όπου πρόσφατα η πλειοψηφία του Ελβετικού λαού απεφάσισε να μην χτισθούν μιναρέδες στα τζαμιά γιατί θα αλλοιωθεί η πολιτιστική δομή (ουσία) της χώρας. Στις τριτοκοσμικές χώρες όπως η Ελλάδα, υπάρχει κληρονομική «δημοκρατία» φεουδαρχικού τύπου όπου οι βουλευτές-βολευτές, συνεπικουρούμενοι από τα γκεμπελικά-σταλινικά τηλεοπτικά μέσα αποβλάκωσης, ψηφίζουν νόμους για να αποφασίζουν «νομότυπα» με βάση τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Το οικονομικό συμφέρον της ρηχής αριστερής «αστικής» τάξης των βολευτών-βουλευτών ελέγχει στην χώρα μας τα μέσα παραγωγής μέσω του γιγαντωμένου σοβιετικού τύπου μαφιόζικου κράτους που έχει χτίσει τα τελευταία 35 χρόνια κατορθώνοντας να χωρίσει την χώρα σε προνομιούχους Έλληνες που εργάζονται με την λογική της ήσσονος προσπάθειας στο αριστερό κρατικό παρακράτος (δημόσιο) και στους μη προνομιούχους του ιδιωτικού τομέα, που συντηρούν τους πρώτους. Το μοντέλο αυτό ανάπτυξης λειτούργησε για 35 χρόνια επειδή οι «αριστερές» ιδέες λοβοτόμησαν τον Ελληνικό λαό. Παρά την ομαδική αποβλάκωση, ο λαός έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται το παιχνίδι εξουσίας της τηλεοπτικής δημοκρατίας των βουλευτών-βολευτών με αποτέλεσμα να δρομολογεί κατευθύνσεις οι οποίες σύντομα θα εκθρονίσουν την άχρηστη και διεφθαρμένη γενιά του πολυτεχνείου από την εξουσία. Η αποτροπή της επερχόμενης αλλαγής μπορεί μόνο να αποφευχθεί με την μετατροπή της Ελλάδος σε πολυεθνική χώρα, αφού μία τέτοια κατάσταση θα μετατρέψει μία μονοεθνική και πολιτισμικά ομοιογενή χώρα, σε πολυπολιτισμική αναρχία. Έτσι η εξουσία των κοινοβουλευτικών δικτατόρων θα διαιωνιστεί μέχρις ότου το νέο κρατικό μόρφωμα, πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά, να καταρρεύσει, αντικαθιστούμενο από μία πολυπολιτισμικού τύπου κοινοβουλευτική δικτατορία.

Σε συνέντυξη του στο περιοδικό KLIK (Αύγουστος 2009) ο κ. Παπανδρέου, τότε υπουργός εξωτερικών, ήταν ειλικρινείς ώστε να εκφράσει τα μελλοντικά του σχέδια για την χώρα. «…το σημαντικότερο όλων είναι η συνύπαρξη των λαών. O πολυπολιτισμικός χαρακτήρας των κοινωνιών. Aνοχή στο διαφορετικό, ανοχή στον διπλανό σου ασχέτως αν είναι άλλης φυλής, άλλης θρησκείας, άλλης εθνότητας και άλλης πολιτικής άποψης. Aυτά είναι και τα ιδανικά που πρέπει να προωθεί η Ελλάδα».

Επίσης στην πρόσφατη σύσκεψη του υπουργικού συμβουλίου ο κ. Παπανδρέου δήλωσε:

«Θα δημιουργήσουμε έναν νέο πολυπολιτισμικό πατριωτισμό με την απόδοση ιθαγένειας στους μετανάστες».

Το ερώτημα που γεννάται είναι εάν ο Ελληνικός λαός θα επιτρέψει στους γραικύλους να σχεδιάσουν την γενοκτονία που εξελίσσεται και με ποιόν τρόπο. Άλλος από αυτόν της καθολικής αντίστασης, πρώτα με την οικονομική υπονόμευση του Ελληνικού κρατικού μορφώματος από τον λαό, που θα γίνει με τον περιορισμό της κατανάλωσης και την συνηδειτή πλέον αύξηση της φοροδιαφυγής δεν νομίζω ότι υπάρχει. Μετά βλέπουμε τις νέες μορφές πάλης. Η οικονομική κατάρρευση του Ελληνικού αριστερού κρατικού μορφώματος είναι η μόνη ατραπός η οποία θα αποτρέψει τον μελλοντικό εφιάλτη που μας ετοιμάζουν. Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία 15 χρόνια, είναι η άντληση πόρων από την Ελληνική μεσαία αστική τάξη κι η διοχέτευση των για την συντήρηση των λαθρομεταναστών με στόχο την οικονομική αποκατάσταση τους στο μέλλον. Ας τους εμποδίσουμε!

ΣΥΝΤΑΓΜAΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ «ΟΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ»

Της Νέδας Κανελλοπουλου ΤΟ ΒΗΜΑ 24-1-2010 Το σχέδιο νόμου της κυβέρνησης για την πολιτική συμμετοχή των μεταναστών έχει δύο σκέλη. Κι ενώ η συζήτηση έχει επικεντρωθεί στο πρώτο σκέλος, το δεύτερο είναι που γεννά προφανή ζητήματα αντισυνταγματικότητας. Και τα γεννά επειδή στην αναθεώρηση του 2008 δεν αναθεωρήθηκε τελικά, αν και προτάθηκε για αναθεώρηση, το άρθρο 102, παρ. 2. Το πρώτο σκέλος ρυθμίζει υπό ποίες προϋποθέσεις μπορούν οι μετανάστες να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια. Το δεύτερο θεσπίζει για ορισμένες κατηγορίες μεταναστών το δικαίωμα του εκλέγειν στις εκλογές της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης και του εκλέγεσθαι στη θέση δημοτικού συμβούλου, συμβούλου δημοτικού διαμερίσματος ή τοπικού συμβούλου χωρίς να απαιτείται η προηγούμενη κτήση της ελληνικής ιθαγένειας. Πού βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Στο άρθρο 4 παρ. 4 το Σύνταγμα ρητά προβλέπει πως «μόνο Ελληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, εκτός από τις εξαιρέσεις που εισάγονται με ειδικούς νόμους». Δημόσια λειτουργία ενυπάρχει σε κάθε θέση που συνεπάγεται συμμετοχή στην άσκηση δημόσιας εξουσίας. Οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης πρώτου βαθμού ασκούν δημόσια εξουσία. Ετσι, τα δικαιώματα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στην πρωτοβάθμια τοπική αυτοδιοίκηση αποτελούν αναμφισβήτητα συμμετοχή στην άσκηση δημόσιας λειτουργίας. Επιφυλάσσονται επομένως από το Σύνταγμα μόνο στους Ελληνες πολίτες. Αυτό ισχύει όχι μόνο για το δικαίωμα του εκλέγεσθαι αλλά και για το δικαίωμα του εκλέγειν, που έχει αναμφισβήτητα θεσμική λειτουργικά διάσταση. Βέβαια, το ίδιο άρθρο επιτρέπει την εισαγωγή εξαιρέσεων με «ειδικό» νόμο. Τι σημαίνει όμως αυτό; Πρώτον, σημαίνει πως για να είναι «ειδικός» ο νόμος, πρέπει η κατηγορία των προσώπων στα οποία αναφέρεται η εξαίρεση να μην είναι ούτε γενική ούτε ευρεία. Πληροί την προϋπόθεση αυτή το νομοσχέδιο; Ασφαλώς όχι. Δεύτερον, σημαίνει πως ακόμα και όταν προβλέπεται ειδικός νόμος, αυτός πρέπει να είναι συνταγματικά θεμιτός. Πρέπει δηλαδή να μην αντιβαίνει και γενικότερα στο Σύνταγμα. Εδώ λοιπόν προκύπτει κι ένα ακόμη πρόβλημα. Το Σύνταγμα ρητά επιφυλάσσει μόνο στους Ελληνες πολίτες τα δικαιώματα που κατοχυρώνουν την πολιτική συμμετοχή, με κεντρικό παράδειγμα το άρθρο 29 για το δικαίωμα ίδρυσης και συμμετοχής σε πολιτικό κόμμα, χωρίς το οποίο δεν νοείται συμμετοχή σε εκλογές ούτε σε τοπικό επίπεδο. Και ναι μεν το Σύνταγμα επιτρέπει ερμηνευτικά την επεκτατική εφαρμογή και στους αλλοδαπούς των δικαιωμάτων που θεσπίζει ρητά για τους Ελληνες στο άρθρο 5 παρ. 2 σύμφωνα με το οποίο «όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας...», το άρθρο όμως αυτό αφορά τα ατομικά δικαιώματα (π.χ. το άσυλο κατοικίας...) και όχι τα δικαιώματα πολιτικής συμμετοχής. Στo πλαίσιο αυτό λοιπόν, υπάρχει αναμφίβολα ζήτημα κατά πόσον το νομοσχέδιο είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι στην προηγούμενη αναθεώρηση η ψήφος των μεταναστών στην πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση είχε προταθεί να εισαχθεί με ρητή συνταγματική διάταξη και από τα δύο μεγάλα κόμματα. Η κυρία Νέδα Κανελλοπούλου είναι επίκουρη καθηγήτρια Συγκριτικού Δημοσίου Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

ΒΟΛΕΥΤΑΙ-ΒΟΥΛΕΥΤΑΙ

Του χρίστου Γούδη

Με την μόλις κυκλοφορήσασα απόφαση του Υπουργού Οικονομικών (Αθήνα, 25 Ιανουαρίου 2010, αριθ. πρωτ. 2/4431) αναγγέλλεται η περικοπή κατά 10% των πιστώσεων για όλους τους φορείς του δημοσίου, με εξαίρεση (έλα «γυνή» στον τόπο σου!) των πιστώσεων

• της Βουλής των Ελλήνων,
• της προεδρικής χορηγίας,
• των βουλευτικών αποζημιώσεων,
• των αμοιβών των πάσης φύσεως «πολιτικών» υπαλλήλων (όλων δηλαδή των «κολλητών» του πολιτικού συστήματος),
• των αμοιβών των στρατιωτικών και αστυνομικών (τους οποίους το σύστημα θωπεύει για προφανείς λόγους), και
• των συντάξεων των δημοσίων «λειτουργών» (των υψηλόμισθων δηλαδή μεγαλομανδαρίνων του μικροελλαδικού κράτους).

Χωρίς αμφιβολία, η απόφαση αποτελεί συνταγή πρώτης τάξεως για λαϊκή εξέγερση κατά της «κυνοβουλευτικής» αυτής δημοκρατίας, με άγνωστες συνέπειες για την τύχη της χώρας μας.

Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απωλέσαι. Γιατί πως αλλοιώς θα μπορούσε να ερμηνεύσει κανείς μια τέτοια ανάλγητή, προκλητική, και αδιάντροπη πράξη εξαιρέσεων σε βάρος του ελληνικού λαού;

ΑΡΧΙΣΕ Η ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Ενώ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την νέα φορολογική της επιδρομή εξαθλιώνει και εξαφανίζει την Ελληνική μεσαία τάξη, διοχετεύοντας τον πακτωλό των χρημάτων του μόχθου του Ελληνικού λαού στα στίφη των επιδρομέων λαθρομεταναστών, η πτώχευση της χώρας είναι πλέον πραγματικότητα αφού ήδη άρχισε η στάση πληρωμών στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Οι εργαζόμενοι του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, ενός από τα μεγαλύτερα και δυναμικότερα επιστημονικά ιδρύματα της χώρας, έλαβαν μόνο το μισό του μισθού τους τον μήνα Ιανουάριο χωρίς καμία εξήγηση. Μάλιστα η πληρωμή έγινε με τραπεζική επιταγή και όχι μέσω κατάθεσης των χρημάτων στους τραπεζικούς λογαριασμούς των εργαζομένων. Η διοίκηση του Ιδρύματος, ο Γενικός Γραμματέας Έρευνας και Τεχνολογίας κ. Αχιλλέας Μητσός, και η αρμοδία υπουργός κ. Διαμαντοπούλου τηρούν σιγή ιχθύως για το θέμα, όπως βεβαίως και ο Σύλλογος των Εργαζομένων του ΕΙΕ (Πασοκοσυριζοκρατούμενος), ο οποίος το καλοκαίρι του 2009 όταν στην εξουσία ευρίσκετο η ΝΔ είχε κινητοποιηθεί δυναμικά για αντίστοιχα θέματα εμποδίζοντας την κίνηση στην οδό Βασιλέως Κωνσταντίνου με καταλήψεις.

ΘΙΑΣΟΣ ΣΚΙΩΝ Η «ΕΛΛΑΣ»

http://www.thermopilai.org

Σε μια χώρα που η μόνη της παραγωγή είναι οι Δημοσιογράφοι, οι Συνδικαλιστές, οι πολιτικοί και οι λαθρομετανάστες.. Σε μια χώρα όπου το δημόσιο χρέος υπερβαίνει τα 300 δις ευρώ Σε μια χώρα που ζη μόνο με δανεικά Σε μια χώρα που οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τριπλάσιοι εκείνων που έχει η Πορτογαλία και δεκαπλάσιοι της Αυστρίας, χώρες με τον ίδιο πληθυσμό προς την Ελλάδα. Σε μια χώρα της οποίας ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός οικονομικών περιφέρονται υπερήφανοι και χαμογελαστοί, πολυπράγμονες περί παντός επιστητού, αλλά επαίτες ανά την υφήλιο, προκείμενου να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα δανεικά για να πληρώσουν τοκοχρεολύσια, μισθούς επιδόματα και εισαγωγές καυσίμων. Ενώ η αναβαπτισθείσα αντιπολίτευση έθεσεν εαυτήν στην «προστατασιαι» των κεκτημένων.

Σ’ αυτή λοιπόν, την διαλυμένη χώρα όπου ο εχθρός προ των πυλών έχει κηρύξει έναν αδυσσώπητο πόλεμο με απρόβλεπτες συνέπειες και έχει απέναντι του έναν μακάριο υπουργό «προστασίας» του Πολίτη Οι συνυπαίτιοι της Ελληνικής τραγωδίας, του εκμαυλισμού των Ελλήνων, οι καθοδηγητές της τρελλής αμεριμνησίας και των εξωπραγματικών αιτημάτων πρωταγωνιστούν διοργανώνουν απεργίες διαδηλώσεις ανεύθυνοι αδιάφοροι ασυνείδητοι προ των συνεπειών.

Κι ενώ οι ευρωπαίοι διερωτώνται, αν θα πρέπει να φορολογούνται για να μας δανείζουν δανεικά κι αγύριστα για να παράγουμε αλώβητοι τα απόβλητα μας , εμείς κάνουμε ότι μπορούμε για να προκαλέσουμε την μήνιν όλων. Εσχάτως η τρωθείσα Φιλοτομία μας από την στάσι των Γερμανών, (τώρα αναθερμάνθηκε το φιλότιμό μας αφού στις απάτες τις κλοπές την καταλήστευση του εισερχόμενου πακτωλού, τις δωροδοκίες ήταν εν υπνώσει), μας έφερε στην μακαριώτατη μνήμη τις γερμανικές αποζημιώσεις. Ίσως σε λίγο και τις Ιρανικές για τις καταστροφές από τους περσικούς πολέμους ...

Αλήθεια όμως. Η μόνη πρωτοτυπία στην σημερινή Απεργία των σταλινικών σημαιοφόρων και των αποτυφλωμένων συνδικαλιστών που ανησύχησαν μην τυχόν και χάσουν την πρωτοκαθεδρία στην αποδιάλυσι, ήσαν τα τάγματα των οργανωμένων μεταναστών που το ΚΚΕ στρατολόγησε ελλείψει προλετάριων...

Ιασων